Prolog

Beta: Taimi Arvoitus

Była akurat lekcja eliksirów, kiedy profesor McGonagall wpadła do sali w lochach. Ważyliśmy jeden z napoi magicznych, ale kobieta najwyraźniej nie za bardzo się tym przejęła. Wszyscy przez chwilę patrzyli na nią, a ona przyglądała się nam jakby kogoś szukała. Jej wzrok spoczął na mnie a potem zwróciła się w stronę profesora Snape'a, który również z zaciekawieniem się jej przyglądał.

– Czy coś się stało, pani profesor? – zapytał.

Wróciłam do ważenia wywaru, wrzucałam kolejne składniki mojej mieszanki i drewnianą łyżką zanurzoną w cieczy mieszałam powoli.

– Czy mogłabym poprosić pannę Waiss ze sobą? – zapytała kobieta.

Na swoje nazwisko zareagowałam dość gwałtownie. Odwróciłam się do niej tak szybko, że przez przypadek wylałam chłodną wodę, która stała w garnuszku obok i zamoczyłam cały swój podręcznik. Gdy wycierałam stolik czułam na sobie wzrok inny osób. Pani profesor pewnie też obdarzała mnie swoim zniecierpliwionym spojrzeniem, ale przecież nie mogłam tego tak zostawić, spakować się i wyjść.

– Oczywiście, nie widzę problemu – odpowiedział mężczyzna.

Słysząc jego pozwolenie, uporałam się w końcu z mokrym podręcznikiem, zgasiłam ogień pod swoim kociołkiem, a potem pakując wszystko pośpiesznie wyszłam z sali za profesor. Szłyśmy dosyć szybko, kobieta wyprzedzała mnie o jakieś dwa kroki, ale mi nie zależało na tym, aby ją dogonić. Po wyglądzie korytarzy, które nie, wcale nie wyglądały tak samo i po piętrach, na które się wspinałyśmy dochodziłam do wniosku, że wicedyrektor prowadzi mnie do samego Albusa Dumbledora. Profesor Dumbledore był dyrektorem Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart, do której uczęszczałam i niedługo miałam kończyć szósty rok nauki.

Wspinałyśmy się powoli na szóste piętro, gdzie ulokowany był jego gabinet. Korytarz prowadzący do posągu chimery był o wiele bardziej ozdobiony niż inne korytarze, które jednak brakiem estetyki w ogóle nie grzeszyły. Może nie było czerwonego dywanu, ale w rogach stały kwiaty, na ścianach wisiały portrety znanych czarodziei i czarownic, a lampy świeciły jasnym światłem. Profesor Dumbledore już na nas czekał, posągu nie było, ale zamiast niego były schody, na które jednym ruchem ręki zostałam zaproszona.

W gabinecie dyrektora nigdy nie byłam, jakoś specjalnie nie sprawiałam problemów swoim opiekunom ani nie miałam na pieńku z innymi uczniami, więc nie było potrzeby gościć mnie w tym pomieszczeniu. W sumie, to trochę zabawne, że się tutaj znalazłam. Musieli mieć jednak jakiś ważny powód, skoro ściągnęli mnie tu z samej lekcji.

– Usiądź, Emily – usłyszałam.

Posłusznie wykonałam polecenie i usiadłam na krześle naprzeciwko biurka dyrektora. Korzystając z okazji, mogłam się trochę rozejrzeć. Całe pomieszczenie zapierało dech w piersiach. Zdobione ściany, przykryte wielkimi półkami, na których stały różne i zapewne bardzo stare książki. Biurko, przed którym siedziałam, wielkie i mosiężne,

Biurko nie może być mosiężne. Może mieć okucia z mosiądzu, ale nie może być całe mosiężne.

a na nim stał kałamarz z zanurzonym pięknie zdobionym, srebrnym piórem.

A temu zdaniu zjadło orzeczenie. “Biurko, przed którym siedziałam” co? Stało, latało?

Całe pomieszczenie było owalne, a kiedy rozglądałam się na boki moim oczom ukazywały się obrazy, które przedstawiały byłych dyrektorów Hogwartu. Taki dyrektor Dippet, na przykład. Siedział w fotelu, a jego złoto-niebieska szata odbijała dobiegające aż z kominka ciepłe płomienie.

Dobiegające z kominka płomienie? Co tam, pożar wybuchł? Szata mogła odbijać światło ognia, płonącego w kominku, ale nie płomienie.

Dumbledore zasiadł w końcu przy swoim biurku, profesor McGonagall stanęła obok i patrzyła na mnie dosyć smutnym wzrokiem. Widząc jej wyraz twarzy wystraszyłam się, czyżby stało się coś poważnego? 

– Dostaliśmy wiadomość ze szpitala świętego Munga – zaczął profesor.

– Coś z mamą? – zapytałam szybko.

Zapadła cisza, która jak dla mnie trwała wystarczająco zbyt długo.

Albo wystarczająco długo, albo zbyt długo.

Wiedziałam, że z mamą nie jest za dobrze. Ostatnio bardzo chorowała i, mimo że starała mi się pokazać, że wcale z nią tak źle nie jest, to widziałam, jak jest naprawdę. Nie byłam przecież dzieckiem. Pisała mi listy, że czuje się już lepiej, że na wakacje pojedziemy do Francji, myślałam, że naprawdę się już jej polepszyło... a raczej chciałam tak myśleć.

– Twoja mama zmarła po dwutygodniowym pobycie w szpitalu – powiedział profesor.

Nie docierały do mnie jego słowa. Przecież moja mama wcale nie była w szpitalu. Dwa tygodnie na pewno spędziła u nas w domu, na jednej z ulic w Londynie. Przecież by mi powiedziała, na pewno by mi powiedziała.

Po moich policzkach popłynęły łzy. To była jedyna osoba, którą miałam z rodziny. Cała reszta od strony mamy się od niej odsunęła, nie wiem czemu, zawsze na ten temat się kłóciłyśmy, a ja nie potrafiłam dojść do prawdy. Miałyśmy tylko siebie, co teraz będzie ze mną? Dlaczego właśnie ona?

– Nie... nie wiedziałam, że mama była w szpitalu – powiedziałam łkając.

Sięgnęłam po swoją torbę, wyciągnęłam z niej chusteczki i wytarłam swoje mokre oczy, to jednak nic nie dało, bo po chwili łzy znowu ciurkiem spływały po policzkach i plamiły mi szatę.

Raczej moczyły. Łzy nie mogą plamić.

– Bardzo mi przykro, Emily – powiedziała pani profesor od transmutacji i położyła mi dłoń na ramieniu.

 Wtedy rozpłakałam się jeszcze bardziej. Trwaliśmy tak w ciszy, co jakiś czas słychać było tylko moje pociąganie nosem. Czułam się kompletnie wyprana, jakby ktoś zabrał mi część mojej duszy. O niczym teraz nie myślałam, chciałam się tylko zatopić w jakimś śnie i przestać czuć ten okropny ból po stracie najbliższej mi osoby. Naprawdę kochałam mamę.

– Spójrz. – Usłyszałam.

Uniosłam głowę, profesor Dumbledore patrzył w stronę stojaka, na którym stał jego feniks. Kiedy spojrzałam na tego czerwonego ptaka, on nagle stanął w płomieniach. Spalił się kompletnie.

– Patrz dalej – powiedział dyrektor, kiedy chciałam już odwracać głowę.

Spojrzałam więc ponownie. Popiół zaczął się ruszać, z samego szczytu wyłoniła się mała główka młodego stworzenia. Na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

– Co teraz mam zrobić? – zapytałam. – Nie mam się gdzie podziać.

– Prawdopodobnie wrócisz do domu na pogrzeb, skontaktujemy się z twoją rodziną, aby ktoś się tobą zajął – odpowiedział mi mężczyzna swoim łagodnym głosem.

Popatrzyłam na niego, jego błękitne oczy spoglądały na mnie uprzejmie znad okularów połówek. Czułam się jak na spotkaniu ze swoim własnym dziadkiem, którego nigdy nie miałam. Nigdy nie rozumiałam dlaczego Ślizgoni ot tak, z zasady, go nie lubią. W gruncie rzeczy wcale nie był taki zły.

– A nie mogłabym zostać na wakacje w Hogwarcie? Z mojej rodziny nikt mnie nie weźmie, zna pan chyba sytuację...

– Niestety nie, uczniowie nie mogą zostawać w szkole na okres letni – odpowiedział. – Pójdziesz teraz do siebie do dormitorium. Profesor McGonagall przekaże ci resztę.

Resztę czego?

Kiwnęłam delikatnie głową, wstałam, a potem powoli wyszłam z gabinetu. Wraz z profesor szłyśmy w stronę zachodniej wieży, gdzie znajdował się pokój wspólny Ravenclawu.

– Poinformuję nauczycieli, co się wydarzyło i, jeśli chcesz, będziesz mogła nie uczęszczać na lekcje w tym tygodniu. Usprawiedliwię cię u profesorów. Po zakończeniu roku, w piątek, zostaniesz poinformowana, kto będzie na ciebie czekał na stacji King Cross – powiedziała kobieta.

Przytaknęłam tylko, McGonagall spojrzała na mnie, a potem bez słowa oddaliła się w stronę schodów. Odwróciłam się w stronę drzwi, odpowiedziałam na dosyć proste pytanie, a potem pobiegłam przez pusty pokój wspólny do swojego dormitorium..

Rzuciłam się na łóżko, ukryłam twarz w białej, puchatej poduszce i zaczęłam płakać. Dałam sobie ulżyć, ryczałam głośno nie bojąc się, że ktoś mógłby mnie usłyszeć. Tutaj byłam tylko ja sama i nikt nie potrafiłby nawet mi pomóc. Nie mogłam znieść tej informacji, że moja matka nie żyje. Każdy kawałek ciała, najmniejsza komórka bolała mnie, a ja nie wiedziałam, co mam teraz ze sobą zrobić. Tak bardzo chciałabym zobaczyć jeszcze raz mamę, przytulić się do niej, usłyszeć jej głos. W tej chwili nie wyobrażałam sobie życia bez niej.

***

Witam ponownie, długo mnie nie było, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. Jak widzicie zaczynam historię od nowa. Emily zmieniła dom, trochę inne okoliczności. Tamto zaczęło mi się strasznie źle pisać i doszłam do wniosku, że nie, robimy jeszcze raz. Grunt, że się nie poddałam, chcę dokończyć tę historię. Oczywiście, na pewno w odpowiednim momencie wrócę też do relacji Snape'a i mamy Emily, ale to za jakiś czas. Rozdziały na razie pojawiać się będą co jakiś czas, chce poprawić te stare, trochę pozmieniać - jak widzicie piszę teraz w pierwszej osobie czasu przeszłego, więc muszę wszystko dostosować. Mam nadzieję, że prolog wyszedł okej i czekam na pierwsze opinie :) 

Pozdrawiam.