[03] Chciałabym, żeby to był tylko sen

Beta: Vanes

Przeszłam przez wąski korytarz, zostawiając po drodze swój kufer w przedpokoju i weszłam do salonu. Było to bardzo ciemne i trochę zaniedbane pomieszczenie. W powietrzu unosił się zapach starości - gdzie nie spojrzałam tam natrafiałam na stertę książek. Obok starej obdartej kanapy i kulawego stolika, nie było żadnych innych mebli. Nie licząc może fotela umiejscowionego przy kominku, był on jednak w takim miejscu, że zauważyłam go z opóźnieniem.

Nie bardzo wiedziałam jak mam się zachować, stałam w progu, patrzyłam się przed siebie, chcąc jakoś uspokoić, skupić na czymś innym. Swój wzrok przerzuciłam na ogień w kominku, który dawał przyjemne ciepło, ponieważ w pomieszczeniu wiało chłodem.
Profesor wyminął mnie, podszedł do stolika i pomiędzy starymi wydaniami proroka ukrył jakąś kartkę, którą, prawdę mówiąc, nie do końca mnie zainteresowała. I pewnie gdyby po nią nie sięgnął, to nawet bym jej nie zauważyła.

– Słucham panią, panno Waiss. O co chodzi? – zapytał, mierząc mnie surowym spojrzeniem.

Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Przed oczyma mignęły mnie te wszystkie momenty, kiedy tak dziwnie mnie traktował. Zawsze byłam bardzo dobra z Eliksirów, a on usilnie starał się udowodnić mi, że nic nie wiem. Raz przechodził bez słowa, kiedy nie radziłam sobie z czymś a prosiłam go o pomoc, innym razem siadał w swoim fotelu, wpatrywał się we mnie i pogrążał w jakimś głębokim zamyśleniu. Teraz ja patrzyłam na niego pustym wzrokiem i zastanawiałam się właśnie dlaczego on.

– Jeżeli przyszła pani tutaj, aby przypomnieć sobie jak wyglądam, to równie dobrze może pani opuścić to pomieszczenie i więcej się tu nie pokazywać – powiedział szorstko coraz bardziej zirytowany moim zachowaniem.

– Moja mama nie żyje – powiedziałam z trudem.

– Wiem, profesor McGonagall poinformowała wszystkich nauczycieli. Sądzę, że o pomoc powinna się zwrócić pani do profesora Flitwick'a – odpowiedział ostro.

– Ale ja dostałam list od mamy, żeby przyjść do pana...

– List? – zapytał ze zdziwieniem.

Jego głos zadrżał. Wychwyciłam to od razu, ożywiłam się i spojrzałam na niego zaskoczona. Czyżby wiedział? A może nie, tylko teraz mu się wszystko przypomniało? Powinnam pokazać mu ten list? A jeśli dostał podobny i wszystko już wie?

Chwyciłam torebkę, otworzyłam ją i wyciągnęłam z niej trochę zgnieciony i poplamiony kawałek papieru. Profesor wyciągnął swoją różdżkę, jednym jej machnięciem sprawił, że znalazł się on w jego dłoniach. Stał przez chwilę w skupieniu czytając uważnie. Jego źrenice przeskakiwały szybko z wyrazu na wyraz.

Te chwile ciszy mijały strasznie powoli. Nie wiedziałam ile tak stałam, pewnie krótko, ale dla mnie trwało to jak wieki. Zaczęłam się denerwować, bałam się tego, co usłyszę. Nie chciałam znowu znaleźć się na ulicy. Gdzie ja bym wtedy poszła?

– Znał pan moją mamę? – spytałam cicho.

Mężczyzna oderwał się od listu, odesłał mi go. Chwyciłam go w powietrzu, a potem schowałam ponownie do torebki. Nie mogłam tego stracić, to była ostatnia rzecz od mamy.

Profesor milczał. Wpatrywał się we mnie surowo, ja czułam się jednak trochę pewniejsza. Mężczyzna nie odpowiadał, może próbował uniknąć tej rozmowy, ale ja nie miałam zamiaru odpuszczać. Chciałam się dowiedzieć prawdy.

– Znam prawdę. Jest pan moim ojcem, to wszystko z tego wynika – powiedziałam trochę donioślej, niż tego chciałam.

Profesor podszedł do okna i patrzył przez nie na prawie pustą uliczkę, gdzie co jakiś czas pojawiali się ludzie. Raz było słychać stukot obcasów pewnej kobiety albo śmiech mugolskich dzieci przebiegających przez tunele. Wiadomość ta widocznie go zszokowała i chyba nie bardzo wiedział co ma teraz zrobić.

– Znałem ją – odpowiedział w końcu. – Przyszła do mnie zaraz po twoim urodzeniu.

Stwierdzenie to kompletnie mnie zaskoczyło. Moje usta otworzyły się lekko, jakbym chciała coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zrezygnowałam. Patrzyłam na niego trochę otępiała, nie wiedziałam co się dzieje.

– Jak? Jakim cudem? Mój ojciec miał być dobrym czarodziejem, zginąć w wypadku samochodowym... To niemożliwe – powiedziałam pod dłuższej chwili.

Nogi się pode mną ugięły. Oparłam się ramieniem o stary regał, a swój wzrok zatopiłam w płomieniach ognia. Znowu zapadła niezręczna cisza, ani ja, ani profesor chyba nie bardzo wiedzieliśmy co mamy powiedzieć. Znowu to czułam. Ogromny żal, smutek, ale i złość, że to wszystko się tak strasznie popsuło. To nie tak miało wyglądać, miałam chodzić teraz po uliczkach Paryża ze swoją mamą, a nie opłakiwać jej śmierć i stać twarzą w twarz z najbardziej znienawidzonym przeze mnie profesorem.

– Ja chcę tylko zrozumieć, dowiedzieć się, jak to się stało. Nie wiedziałam, że jestem pańską córką i niech mi pan wierzy lub nie, ale wcale nie podoba mi się ta sytuacja – powiedziałam ostro.

Chyba złość brała nade mną górę. Znów miałam ochotę w coś uderzyć, zniszczyć, wyżyć się jakoś. To wszystko szło nie tak, jak to sobie zaplanowałam, nie lubiłam tego uczucia, ale było silniejsze, niż można by było sądzić. Nie lubiłam porażek, nie lubiłam nagłych zmian, nie lubiłam jak coś się psuło.

– Jesteś taka sama jak matka. Pewna siebie, dumna, pyszna, a na wszystko, co ci nie pasuje, reagujesz złością – powiedział w końcu.

– Niech pan tak nie mówi o mojej matce! W ogóle jej pan nie znał! - krzyknęłam.

– Znałem i to lepiej niż ci się wydaje – odpowiedział ostro, gasząc tym samym mój buntowniczy nastrój. – Twoja matka przyszła do mnie prosząc, abym nie informował cię o tym, że jestem twoim ojcem.

Musiał się zgodzić, nie była to pewnie informacja, którą chciał ogłaszać całemu światu. Nie traktował mnie tak jak innych, ale chyba usilnie starał się, abym ja tego nie odczuła i nikt tego nie zauważył.
Nie wytrzymałam, usiadłam na kanapie i ukryłam twarz w dłoniach.

– Twoje spojrzenie i ten talent do eliksirów nie mógł być przypadkowy. No i twoje nazwisko. Dokładnie pamiętałem nazwisko twojej matki. Byłem pewny, że to ty, mimo że nie widziałem cię odkąd miałaś niecały rok – powiedział po chwili.

Nie odpowiadałam. Nie wiedziałam co. Był jakiś inny, łagodny. Nigdy w stosunku do nikogo się tak nie zachowywał. Traktował oschle praktycznie każdego, wliczając w to grono również Ślizgonów. A tu nagle, zamiast na mnie krzyczeć, kąsać mnie swoim jadem, poniżać i ośmieszać, on odnosił się do mnie całkiem normalnie. Przez to nie wiedziałam jak się zachować, nie czułam się bezpiecznie, grunt osuwał mi się spod nóg, a ja nie wiedziałam co mam robić.

– Jak to się stało? – zapytałam.

– To nie twoja sprawa, Waiss – odwarknął.

Usta ułożyłam w prostą linię, nie miałam zamiaru już o to pytać. Może w ogóle nie powinnam tego wiedzieć? Jeszcze dowiedziałabym się o mojej matce rzeczy, których bym nie chciała znać.

– Nikt nie może dowiedzieć się o tym, że jesteś moją córką. Żadna koleżanka, chłopak. Nikt. Rozumiesz? – spytał mnie swoim ostrym tonem.

– Tak. Zresztą po co miałabym się chwalić, moje życie teraz to i tak jeden, wielki koszmar – powiedziałam cicho, wplatając dłonie we włosy.

Znowu zapadła cisza. Ja nie miałam zamiaru się odzywać, bałam się tego, co się zaraz wydarzy. Bałam się, że mężczyzna wyrzuci mnie z domu, że znowu zostanę sama. Wolałabym jednak mieszkać tu, ze swoim „ojcem”, niż błąkać się po ulicach Londynu.
Miałam przyjaciółkę, Alice, ale ona mieszkała daleko. Poza tym, na początku wakacji miała wyjechać, nie było więc jej teraz w domu. Pojechałabym tam i co? Zapukała do drzwi i nikt by mi nie otworzył? To wszystko było takie bez sensu.

– Na razie zostaniesz tutaj, Waiss. Nie wiem czy na całe wakacje, muszę skontaktować się z profesorem Dumbledorem. Po zakończeniu Hogwartu masz zniknąć z mojego życia i więcej się tu nie pokazywać – powiedział, wracając do swojego normalnego tonu.

Spojrzałam na ojca. Chwilę trwało aż dotarły do mnie jego słowa. To, co powiedział, musiało go bardzo dużo kosztować.
Słowa o moim zniknięciu z życia profesora zabolały. Nie spodziewałam się, że postawi mi taki warunek. Kiwnęłam jednak głową. Innego wyboru nie miałam. Sądzę, że w tych czasach nawet nie moglibyśmy być „rodziną”.

Profesor, widząc moje kiwnięcie głową, wyciągnął różdżkę, poszedł do przedpokoju i uniósł w powietrze mój kufer. Szybkim krokiem zaczął wspinać się po schodach na drugie piętro.

– Za mną, Wass – zawołał mnie ostro.

Momentalnie podniosłam się. Czułam się trochę jak na lekcjach, kiedy ktoś miał coś przynieść, zanieść, zrobić. Wydawał wtedy takie same komendy, a ja na nie już automatycznie reagowałam.

Korytarz na drugim piętrze wcale nie wyglądał lepiej niż na pierwszym, tu również roiło się od kurzu, ściany były pomalowane na ciemnozielony kolor, a z żyrandola powieszonego pod sufitem wydobywało się lekkie, pomarańczowe światło. Profesor otworzył drzwi do jednego z pomieszczeń i wszedł tam, a ja poszłam za nim.

Był to mały pokoik. Po wejściu do środka czuło się zapach stęchlizny. W każdym rogu wisiała pajęczyna, tapeta na ścianach była obdarta i pokrywała ją gruba warstwa kurzu, przez co nie mogłam zidentyfikować jej koloru. Znajdowały się tu podstawowe meble, czyli łóżko pod ścianą, jedna duża szafa i biurko pod oknem. Wszystko również zabrudzone, stare i ledwo trzymające się.

– To będzie twój pokój. Nie masz prawa z niego wychodzić dopóki ci na to nie pozwolę. Wejście do łazienki masz tam – powiedział wskazując na drzwi obok, które znajdowały się w moim nowym pokoju.

Kiedy kiwnęłam głową na znak, że rozumiem, Snape postawił kufer na podłodze i wyszedł z pomieszczenia zamykając drzwi z trzaskiem.
Rozejrzałam się po tym obleśnym miejscu. Bałam się mocniej odetchnąć, bo zaraz to wszystko uniosłoby się do góry. Wyciągnęłam różdżkę, trzeba było pozbyć się tego brudu.

– Chłoszczyść – powiedziałam.

Po chwili kurz i zabrudzenia zniknęły. Teraz dokładnie było widać zielonkawy odcień ścian, to, w jakim są okropnym stanie, i że pokój na pewno opuszczony był od dobrych kilkunastu, a może kilkudziesięciu lat. Był taki pusty, bez osobowości, pozbawiony wszystkich ozdób, po których zostały ślady. Na przykład dokładnie było widać jaśniejsze pola w miejscach, gdzie wisiały obrazy. Rozejrzałam się, stwierdziłam, że w tym momencie wszystko byłoby lepsze niż ta stara rudera. Nawet pokój w Dziurawym Kotle był lepszy, a tam sądziłam, że nic gorszego już mnie spotkać nie może.
Otworzyłam stare okno, aby załapać trochę świeżego powietrza, ponieważ nie pachniało tu za ciekawie. Chyba nikt nie wietrzył tego pomieszczenia od jakiegoś czasu. Przełożyłam kufer w wolny kąt pokoju otwierając go i wyciągając najpotrzebniejsze rzeczy. Nie bardzo wiedziałam co mam teraz ze sobą począć, usiadłam na łóżku i siedziałam tak przez dobre kilkanaście minut zastanawiając się co robić. Jedyny plus w tej całej sytuacji był teraz taki, że nie musiałam siedzieć z Profesorem na dole i patrzeć na niego. Nigdy chyba nie uznam go za swojego ojca, nigdy.

Przeczesałam dłonią włosy biorąc głęboki wdech. Poczułam, że moje kłaki na głowie nie są w najlepszym stanie, wypadałoby je umyć. Wstałam, zabrałam więc potrzebne kosmetyki i ruszyłam w stronę łazienki.

– Na brodę Merlina, tu jest jeszcze gorzej – powiedziałam przerażona, kiedy po wsunięciu się do pomieszczenia zapaliłam światło.

Wszędzie, dosłownie wszędzie było pełno kurzu i pajęczyn, a na każdej pajęczynie pająk. Byłam tak tym wystraszona, że chciałam uciekać z krzykiem zapominając, że przecież jestem czarodziejką i potrafię to jednym ruchem różdżki wysprzątać. Tak też zrobiłam, chociaż wrażenie, że jakiś stworek z kilkoma nogami chodzi mi po ramieniu towarzyszyło jeszcze przez jakiś czas. Pająki to było coś, czego bardzo nie lubiłam, a było ich pełno w lochach. Zawsze dziwiłam się jak Ślizgonom udaje się tam przetrwać.

Przez następnych kilka godzin siedziałam na parapecie okna i przyglądałam się ludziom, którzy przemierzali ściemniające się uliczki. Nie miałam wątpliwości, że większość z nich była mugolami. Dziwiłam się, że Profesor mieszkał w takim miejscu. Zawsze myślałam, że albo zostaje w szkole na wakacje, albo wraca do swojej wielkiej rezydencji gdzieś z dala od ludzi. Zawsze przypominał trochę wampira. Jak byłam w pierwszej klasie, to chodziły plotki, że śpi w trumnie, pija krew i potrafi zamieniać się w nietoperza. A kiedy jedna z moich koleżanek zapytała go o to na lekcji, została wyśmiana i dostała szlaban. Od tamtej pory nikt o tym nawet nie pomyślał.

Przeglądałam swoje stare wydania Proroka Codziennego, które czytałam już kilka razy. Wszędzie krzyczą, że Sami-Wiecie-Kto powrócił, jak kiedyś była cisza i nikt Harry'emu nie wierzył, tak teraz traktowali go jak bohatera. Według mnie to nie było normalne, ale to nie była moja sprawa. Oczywiście, chciałam, aby na świecie zapanował pokój, od początku wiedziałam jednak, że niepotrzebnie się w tę walkę mieszać nie będę.
Na dworze było już bardzo ciemno, kiedy usłyszałam głos wołający mnie z dołu. Z niechęcią zeszłam na dół, miałam nadzieję, że przez najbliższych kilka dni da mi spokój, abym mogła przyzwyczaić się do tej sytuacji. Nie minęło jednak kilka godzin, a już wzywał mnie do siebie. Zeszłam po schodach, weszłam do salonu i rozejrzałam się. Snape siedział w swoim fotelu przed kominkiem, który był teraz zapalony, dzięki czemu pokój wyglądał zupełnie inaczej. Było ciepło, cienie tańczyły po ścianach, a wystające książki dawały bardzo ciekawy efekt. Wydawało się, że trafiło się do zupełnie innego pomieszczenia, kompletnie nie przypominającego tego, które zobaczyłam za pierwszym razem. Teraz było tu nawet całkiem przyjemnie, zdziwiło mnie to trochę.

– Idź do kuchni i zrób sobie kolacje, Waiss. Myślałaś, że będę ci ją nosił do pokoju? – zapytał mnie swoim jak zwykle ostrym tonem.

Nie spodziewałam się tego, myślałam, że chce ode mnie coś ważniejszego. Nie sprzeciwiłam się jednak, prawda była taka, że byłam okropnie głodna, więc kiedy tylko dobrałam się do lodówki, zrobiłam sobie od razu cały talerz kanapek.

Kuchnia zbytnio nie wyróżniała się od wyglądu całego domu. Była stara, raczej utrzymana w kolorach bieli.

– Zanim pójdziesz, podejdź tu – usłyszałam, kiedy kierowałam się w stronę wyjścia.

Podeszłam do profesora nie patrząc na niego. On również wstał, wyszperał z pośród papierów na stoliku żółtą kopertę i podał mi ją. Serce zabiło mi mocniej, odwróciłam ją, chcąc sprawdzić do kogo była zaadresowana i jakie to było pismo. Miałam nadzieję, że to może list od mamy, który dostał sam profesor, ale nie... nie zgadzał się charakter pisma, którym koperta była podpisana. Otworzyłam ją i wyciągnęłam ze środka kartkę papieru, którą potem przeczytałam.

– Profesor Dumbledore ma się tu zjawić?

Krążyłam po swoim pokoju zdenerwowana, kolacja, którą sobie przygotowałam, była nietknięta. W liście, który dostał profesor Snape, było napisane, że dyrektor Hogwartu zjawi się tu pierwszego lipca. Nie było napisane dlaczego. Denerwowałam się, bo ostatnim razem gdy, z nim rozmawiałam, dowiedziałam się, że moja mama nie żyje. Bałam się, że i tym razem przyniesie mi złą wiadomość. A może pozwoli mi wrócić do Hogwartu na czas wakacji? Wiedziałam, że to może być mało prawdopodobne, ponieważ uczniowie nie mogą wracać do szkoły w okresie letnim, ale bardzo liczyłam na to, że zrobi dla mnie wyjątek. Wszędzie dobrze, byle nie tu.

Usiadłam do biurka, wzięłam kartkę papieru, pióro i już chciałam pisać do swojej przyjaciółki, aby jej się wyżalić, ale... nie mogłam. Nie miałam sowy, aby wysłać wiadomość, nie mogłam powiedzieć jej gdzie jestem i dlaczego. Wiedziałam, że jak zacznę, a nie wyjawię jej całej prawdy, to będzie na mnie zła i zawiedziona. Chciałam to wszystko pominąć, powiem jej jak się spotkamy. Tak będzie chyba lepiej.
Zgniotłam kartkę i rzuciłam ją w kąt. Zabrałam się w końcu za jedzenie swoich kanapek z szynką, a kiedy cały talerz był już pusty, walnęłam się na łóżko, które cicho zaskrzypiało.

– Nie cierpię skrzypiących rzeczy – powiedziałam sama do siebie.

Leżałam długo. Słyszałam chodzącą osobę po schodach, zamykające i otwierające się drzwi. Dopiero późno w nocy w końcu zrobiło się cicho i spokojnie. Kiedy byłam pewna, że nikogo nie ma już na dole, wzięłam talerz i weszłam po cichu na dół. Było ciemno, ale ja bez problemu trafiłam do kuchni, umyłam naczynie i odstawiłam je na blat, a potem szybko uciekłam do swojego pokoju. Ten dzień był długi i męczący. Długo nie mogłam zasnąć, ponieważ po mojej głowie krążyło wiele dziwnych myśli. Na tą chwilę miałam jednak jedno pragnienie - zamknąć oczy i obudzić się w swoim domu, w swoim pokoju, w swoim łóżku, a schodząc po schodach na dół do kuchni spotkać tam swoją mamę szykującą dla mnie śniadanie.

***

Rozdział już jest, napisany, zbetowany. Miał być do końca lipca, jest pierwszy sierpnia, więc chyba nie jest źle. Tym razem z betą Vanes, ponieważ Taimi się nie odzywa. Za sprawdzenie rozdziału bardzo dziękuje.

Emily trafiła w końcu do ojca, znowu ta trudna rozmowa, nie wiem czy wyszła dobrze. Znowu będę się upierać, że Snape nie jest do końca zły, ponieważ tak miało być. Chce w nim pokazać trochę czegoś dobrego, tak więc wybaczcie, jeżeli komuś taki Severus "nie podejdzie". 

Tym razem rozdział krótszy, swoją drogą pełno jakiś "zapychaczy" (np. moment w łazience), ale gdyby nie to, miałabym może z dwie strony. To straszne...

Bardzo, bardzo, baaaardzo dziękuje za 10 tysięcy odwiedzin! To naprawdę dla mnie bardzo dużo! Bardzo się cieszę też ze swoich 34 obserwatorów, którym bardzo dziękuje za to, że są, chociaż większość z nich w ogóle się nie pokazuje w komentarzach. A szkoda :(

Nie wiem co mogłabym jeszcze dodać, kolejny rozdział powinien pokazać się do końca miesiąca.

Aha, jeszcze jedno. Zaczynam klasę maturalną, także będę się dużo uczyć, rozdziały mogą pojawiać się rzadziej. Mam nadzieję, że to przeżyjecie. Nagroda będzie wysoka i dla mnie warta "zaniedbywania" bloga.