Specjalny [część pierwsza]

 Beta: Katja

Był już czerwiec, a właściwie koniec miesiąca. Dla wielu uczniów początek dorosłego życia, do którego nie chcieli wkraczać, dla innych tylko czas przejściowy przed kolejnym rokiem ciężkiej pracy. Amelia była tą szczęśliwą, która z Hogwartem rozstawała się tylko na dwa miesiące. Po nich rozpocznie ostatni rok nauki, o którym póki co myśleć nie chciała.

Mimo dość wysokiej temperatury panującej na dworze we wnętrzu starej budowli było przyjemnie chłodno. Przez duże okna wpadały promienie słoneczne, powodując uśmiechy na twarzach młodych czarownic i czarodziejów, którzy myśleli już tylko o czasie wolnym. Wiele osób spędzało swój czas na zabawie na błoniach i ani myśleli wykonywać zadane przez nauczycieli ostatnie prace domowe. W końcu było tak przyjemnie, kto by się teraz tym przejmował.

Średniego wzrostu brunetka o jasnych migdałowych oczach schodziła właśnie schodami do lochów, gdzie miały odbyć się ostatnie dzisiejszego dnia zajęcia. Eliksiry były jej ulubionym przedmiotem, czuła się wśród nich jak ryba w wodzie, mogła stać i tworzyć wywary całymi godzinami. Nie przeszkadzał jej wtedy zaduch, śmierdzące opary i ciepło bijące z każdej strony. To był jej żywioł.

Nikt nie rozumiał jej fascynacji, dla większości uczniów te zajęcia były stratą czasu, którego nie mogli już potem wykorzystać na siedzenie na błoniach, trenowaniu Quidditcha czy uczeniu się nowych zaklęć.

– Dobrze, że to już ostatnie zajęcia. – Usłyszała za swoimi plecami.

Nie zatrzymała się, tylko uśmiechnęła szeroko. Amelia, wbrew pozorom, również cieszyła się, że wróci do domu. Nie dlatego, że stęskniła się za despotyczną matką i jej chorymi poglądami, ale dlatego, że te wakacje miała spędzić u swojej przyjaciółki Olivii.

– Już nie przesadzaj, to tylko dwie godziny. Szybko zleci – powiedziała dziewczyna, zeskakując z ostatniego schodka.

Już po chwili obie były w sali. Było to ciemne pomieszczenie; przy każdej ścianie stały komody i półki z probówkami wypełnionymi jakimiś cieczami lub słoikami ze szczurzymi ogonami albo pancernikami. W klasie jak zawsze unosił się dziwny zapach starych książek, wysłużonych już miedzianych kociołków. W środku było już sporo uczniów, przeważnie Krukoni i Puchoni, bo w końcu wspólnie mieli lekcje. Niemniej jednak obu dziewczynom mignęła zielona plama na tle żółtego i niebieskiego koloru. Amelia stanęła jak wryta, Olivia za nią i obie wpatrzyły się w wysokiego, chudego chłopaka, który jakoś specjalnie uwagi do swojego wyglądu chyba nie przykładał. Nosił wymiętoloną, trochę za dużą szatę, włosy miał posklejane, świecące się na kilometr, a twarz pokazywała okropną niechęć, jakby w ogóle nie chciał tu być.

– A Smarkerus... znaczy Snape. Co o n tu robi? – zapytała Olivka, ciągnąc przyjaciółkę do ich ławki.

Smerkurus - było to okropne przezwisko nadane chłopakowi przez Pottera i Blacka kilka lat temu. Biedak, męczył się z nimi tylko dlatego, że lubił się z rudą Evans. Ten to chyba tylko marzył o tym, aby Hogwart już opuścić, niestety musiał znosić ich jeszcze przez kolejny rok. Czasami było jej go żal, ale nie miała odwagi przygadać Potterowi, aby się zamknął. Zresztą Snape był Ślizgonem, z takimi lepiej się nie zadawać.

– Cisza! Cisza... – usłyszały w tym samym momencie, kiedy Slughorn wszedł do klasy. – Jak myślicie, co znajduje się w kociołku? – spytał. – Może panna Waiss?

Utkwiła wzrok w naczyniu, eliksir miał ładny, biało-kremowy kolor. Podeszła bliżej biurka profesora Slughorna i powąchała wywar. Zapach był bardzo słodki, usypiający. Momentalnie zachciało jej się ziewać.
– Eliksir słodkiego snu – powiedziała, wracając na swoje miejsce.

– Bardzo dobrze! To będzie waszym dzisiejszym zadaniem. Otwórzcie podręcznik na stronie 289, tam znajdziecie potrzebne wam składniki. No, to do roboty!

Tak jak kazano, otworzyła książkę na odpowiedniej stronie. Potrzebne były jej muchy siatkoskrzydłe, bezoar, rogi dwurożca i kły węża. Na szczęście wszystkie składniki stały na jednej z komód w sali, więc już po chwili miała na swojej ławce potrzebne rzeczy. Napełniła kociołek cieczą, zagrzała, a następnie dodała pierwszy róg dwurożca. Muszę zapytać profesora, co tutaj robi Snape – pomyślała, przez pomyłkę mieszając w prawą stronę pięć razy, czyli o jeden raz za dużo. Zamieszała bardzo szybko w drugą stronę, eliksir przybrał barwę zgniłej zieleni. Amelia jednak się tym nie przejęła, bo utkwiła wzrok w pracującym Severusie. Wzięła bezoar, trzeba było skupić się na zadaniu. Pokroiła go więc w kostkę i wrzuciła, a kiedy zaczęła mieszać, profesor Slughorn pojawił się obok jej ławki.

– Profesorze, co Snape robi u nas na lekcji? – zapytała, powoli mieszając dalej.

– Severus zapytał się mnie przed lekcjami, czy mógłby przyjść i czy nie byłby to dla mnie kłopot. – Profesor spojrzał na jej kociołek. – Chyba już wystarczy tego mieszania.

Amelia szybko wyciągnęła mieszadło z wody, w porę, akurat eliksir zmieni barwę na żółtą. Dodała muchy i zamieszała trzy razy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Snape garnący się tak do zajęć? Jeszcze zrobi lepszy eliksir niż ja – znowu mały głosik odezwał się w jej głowie, kiedy dodawała kolejny róg dwurożca. Spojrzała na swój wywar, a potem na wywar koleżanki. Olivii coś ewidentnie nie wychodziło, na co przewróciła oczyma, przecież wystarczyło robić wszystko według planu. Zamieszała jeszcze raz odpowiednio wywar. Znowu był zielony. Ciekawa jestem, jak idzie Severusowi. Czy tak dobrze jak mi? – pomyślała, dodając kieł węża. Zaczęła kręcić mieszadłem dalej, chwilkę to trwało, a jak skończyła, to trzeba było odczekać jakieś trzydzieści sekund, po tym czasie dodać ostatnie muchy i znów pokręcić metalową łyżką. Kolor eliksiru nie był czysto biały, raczej kremowaty, trochę brudny.
Profesor Slughorn zaczął przechadzać się po sali i sprawdzać zawartość kociołków, Amelia swój miała już skończony, więc zajęła się pomocą Olivii. Pod koniec, kiedy Horacy podszedł do dziewczyn, eliksir jej przyjaciółki miał barwę zgniłozieloną. Coś musiało pójść nie tak.

– Panno Crauthers, nie wyszło pani. Sądzę, że pomyliła pani początkową kolejność i gdyby nie pomoc panny Waiss, pewnie wybuchłoby w powietrze. Eliksir jest kompletnie bezwartościowy. Evanesco – powiedział, czyszcząc jej kociołek.

Następnie zajrzał do naczynia Amelii, popatrzył przez chwilę na nią, potem na wywar i znów na nią. Westchnął cicho.
 – Dlaczego nie trzymała się pani wskazówek, panno Waiss? Chyba źle mieszałaś, musi pani uważniej czytać polecenia – powiedział odchodząc.
Amelia poczerwieniała na twarzy. Obserwowała profesora, jak podchodzi do Severusa i chwali go na całą klasę za genialnie przygotowany wywar i za idealne pokrojenie składników. Chłopak spuścił głowę, ale widać było po nim, że uśmiecha się sam do siebie. Waiss myślała, że jej żyłka pęknie. Nie wierzyła, że ktoś może być lepszy w eliksirach od niej, nie w tej grupie. Teraz przez niego wszyscy stracą do niej szacunek, bo nie będzie już tą najlepszą.
– Panie profesorze, ja już pójdę – powiedział Snape pakując się. 

– Dobrze, Severusie... A teraz, moi drodzy, proszę otworzyć podręcznik na 290 stronie i przeczytać wykorzystywanie eliksiru słodkiego snu.

Amelia przerzuciła kartkę, wbijając wzrok w Severusa, który chyba to wyczuł, bo kiedy mijał ją, chcąc opuścić salę, prychnął tak, żeby tylko ona to słyszała.

– Na brodę Merlina, Amelia, uspokój się! – krzyczała Olivia, kiedy wspinały się pod chodach na wyższe piętra już po skończonej lekcji.

– Jak mam się uspokoić? Ośmieszył mnie przed całą grupą! – zawołała, stając na półpiętrze.

Olivia przez chwilę nie wiedziała, o co chodzi, dopiero po tym jak się rozejrzała, zauważyła Severusa schodzącego po schodach, obładowanego książkami. Stały tak obie, zagradzając drogę na dół, Snape musiał przystanąć. Popatrzyli na siebie, chłopak z widoczną wyższością, Amelia natomiast ze złością. Nie wiadomo, ile by tak stali, gdyby dziewczynę od tyłu nie złapał Robter Tallwood, szukający drużyny Ravenclawu. Amelia chcąc nie chcąc odwróciła się od Snape'a i zarzuciła chłopakowi ręce na ramiona. Od razu stała się inna – miła, słodka, bardzo dziewczęca.
 – Twój kolejny chłopak, Waiss? – zapytał Severus ze złośliwym uśmiechem na ustach.

– Zjeżdżaj stąd, Smarkerusie! – powiedział chłopak, sięgając już po swoją różdżkę.

– Szmata – skwitował Snape, ale zanim ktokolwiek coś zrobił, już go nie było. 

***

 Tak jak obiecałam, rozdział specjalny o życiu Amelii i Severusa. Króciutko, wiem, zaledwie dwie strony w wordzie, ale akurat przy tym mi to nie przeszkadza. Podoba mi się w miarę ten rozdział, mam nadzieję, że wam też przypadnie do gustu. Rozdział sprawdziła Katja, za co bardzo dziękuje <3 div="" nbsp="">

Nie wiem kiedy pojawi się kolejny, już szósty, rozdział. Ostatnio cierpię na brak weny. Albo otwieram dokument i w tym samym momencie go zamykam, albo piszę dwa czy trzy zdania i to tyle jeśli chodzi o moją dzisiejszą pracę. Cóż, trochę poczekamy.

Póki co pozdrawiam was wszystkich i zachęcam do komentowania :)