Prolog

Była akurat lekcja eliksirów, kiedy McGonagall wpadła do sali w lochach. Uczniowie ważyli jakieś eliksiry, ale kobieta widocznie nie zwróciła na to zbytniej uwagi. Rozejrzała się po pomieszczeniu, szukała wzrokiem pewnej osoby. Trudno było ją wypatrzeć w tym dymie i ciemnościach, które zazwyczaj panowały w tym miejscu. Kiedy zauważyła brunetkę siedzącą w drugiej ławce, spojrzała na nią ze zdenerwowaniem i przejęciem.

- Czy coś się stało, pani profesor? - Zapytał Severus Snape.

Starsza już kobieta przerzuciła swój wzrok na mężczyznę dużo młodszego od siebie i westchnęła ciężko.

- Czy mogłabym porwać pannę Waiss? - Zapytała.

Mężczyzna spojrzał na dziewczynę, a ona na niego. Jej brązowe oczy patrzyły z zaciekawieniem. Kiedy kiwną głową, wyrażając swoją zgodę, dziewczyna zgarnęła swoje rzeczy, zgasiła ogień pod kociołkiem i zarzucając torbę na ramie ruszyła w kierunku pani profesor.  

- Niech pan przyjdzie do gabinetu dyrektora za jakieś piętnaście minut - poprosiła, a potem obie wyszły.

Kiedy opuściły klasę i zaczęły iść korytarzem dziewczyna spojrzała na wicedyrektorkę. Przygryzła dolną wargę, kobieta ani na nią nie patrzyła, ani nie wyrażała chęci rozmowy, więc Emily nie zaczepiała. Zaczęła zakręcać kosmyk włosów na palec i szła za nią. Wyszły z lochów, potem schodami wspinały się aż na siódme piętro, prosto, jak dziewczyna przypuszczała, do gabinetu dyrektora Dumbledore. On czekał już na nie, widząc, że nadchodzą zaprosił je na schody, które prowadziły do góry. Był to okrągły pokój z dużą ilością książek, po środku stało biurko zawalone pergaminami. Pokój cały był dosyć ciemny, w powietrzu unosiło się wiele magicznych przedmiotów, na ścianach wisiały obrazy wcześniejszych dyrektorów Hogwartu.

Emily zasiadła na krzesełku przed biurkiem tak jak polecił jej profesor, McGonagall stanęła gdzieś z boku, a Dumbledore zaczął się przechadzać dookoła, jeszcze bardziej denerwując dziewczynę.

- Profesorze, czy coś się stało? - Zapytała w końcu.

Irytowała ją ta cisza. Nie miała pięciu lat, by przygotowywać ją na poważne rozmowy, miała siedemnaście, a po wakacjach miała zacząć ostatni rok nauki, więc mogą jej mówić, jeśli coś się dzieje.

- Czy wiesz, co się ostatnio działo z twoją mamą?- Dumbledore zatrzymał się i spojrzał dziewczynie w oczy.

- A co się niby miało z nią dziać? Pracowała, zajmowała się domem... coś się z nią stało?

Patrzyła profesorowi w oczy. Ich błękit przepełniony był dziwnym bólem. Mężczyzna szybko odwrócił wzrok i znów zaczął przechadzać się dookoła.

- Profesorze! - Krzyknęła dziewczyna, chcąc zwrócić na sobie jego uwagę.

- Twoja mama nie żyje - powiedział w końcu. - Zmarła wczoraj wieczorem w szpitalu Świętego Munga.

Zapadła cisza. Dziewczyna patrzyła przed siebie, nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała. Jak to jej mama nie żyje? Przecież...

- To niemożliwe – powiedziała.

W oczach stanęły jej łzy, patrzyła to na dyrektora, to na panią profesor. Czekała, aż ktoś z nich powie, że to głupi żart, prima aprilis czy coś, ale nic takiego się nie zdarzyło. Do gabinetu wpadł profesor Snape, spojrzał na swoją zapłakaną uczennicę i podszedł do niej, obrzucając ją, nawet w tej sytuacji, surowym wzrokiem. Był to wysoki mężczyzna z krzywym nosem i prawie zawsze tłustymi włosami. Stał obok swojej uczennicy, ręce splecione miał na piersiach i wpatrywał się w dyrektora.

- Co się stało, dyrektorze? - Zapytał.

- Mama panny Waiss nie żyje, jutro odbędzie się pogrzeb - powiedział siadając przy biurku.

Snape skrzywił się nieznacznie, zerknął na Emily. Chyba zrobiło mu się trochę żal dziewczyny, dlatego położył jej swoją dłoń na ramieniu, jednak potem szybko ją zabrał.

- Wrócisz do Londynu na pogrzeb, skontaktujemy się z twoją rodziną i poszukamy kogoś, kto zająłby się tobą w wakacje – powiedział.

Emily pokręciła przecząco głową, nie chciała wracać do rodziny. Nigdy nie lubili jej matki a ją zawsze traktowali jak śmiecia.

- Nie, nie... chciałabym zostać w Hogwarcie – powiedziała.

- To nie jest możliwe - odpowiedział od razu dyrektor. - Żaden uczeń nie może zostawać w szkole na wakacje. Idź, przygotuj się do wyjazdu.

Emily wstała, bez pożegnania ruszyła w stronę drzwi, przeszła przez nie, a potem skierowała się w stronę schodów, aby zejść do lochów. Mijała obrazy, które chyba już o wszystkim wiedziały, bo rzucały w jej kierunku słowa wyrażające smutek, składały jej kondolencje. Ona jednak nie wracała na to uwagi. Przeszła przez przejście i znalazła się w pokoju wspólnym ślizgonów.

Był to pokój wydłużony, utrzymany w zielonych barwach. Często po ścianach spływały krople wody, ponieważ pokój ślizgonów znajdował się tuż pod jeziorem. Było tu strasznie pusto, wszyscy uczniowie byli na zajęciach, które miały trwać jeszcze przez godzinę. Dziewczyna podeszła do dużego fotela, który stał naprzeciwko rozpalonego kominka. Usiadła na siedzeniu, ukryła twarz w dłoniach, a ciepło ognia buchało w nią, powodując przyjemne dreszcze.  Był koniec czerwca, ale w lochach zawsze było zimno. Za dwa dni wakacje, miała jechać z mamą do Francji. A teraz co? Zaraz pojedzie na pogrzeb.

***

Prolog napisany, mam nadzieję, że się wam spodoba. Liczę na to, że nie stracę za chwilę weny i pociągnę to trochę dłużej. W sumie zawsze tak mówię, a potem i tak nic z tego nie wychodzi. Ale mam ładny szablon, to chociaż miło będzie mi tu siedzieć :) Pozdrawiam wszystkich.