Rozdział pierwszy

Następnego dnia stała już na peronie w Londynie. Czekała na nią jej babcia. Stara i pomarszczona czarodziejka, która uważała się aktualnie za najważniejszą osobę w tym miejscu. Chyba nie spodobało jej się, że Emily nie rzuciła się od razu w jej kierunku, dziękując za przygarnięcie, bo patrzyła na wnuczkę z widocznym skrzywieniem na twarzy. Kobieta jednym ruchem ręki przywołała do siebie dziewczynę, szatynka przyszła więc do niej, stanęła obok i spojrzała na nią.

- Złap mnie – powiedziała.

Głos miała bardzo nieprzyjemny, nieznoszący sprzeciwu, wzrok jej natomiast był strasznie złowrogi, wydawało się, że nie miała najmniejszej ochoty tutaj być, wolałaby pewnie zostawić wnuczkę samej sobie i nie zawracać tym swojej głowy - niestety nie mogła. Mniejsze dzieci na pewno by się wystraszyły, ale Emily była już starsza i nie robiło to na niej wrażenia. Zamiast się bać była nastawiona bojowo, jednak polecenie jej wykonała bez większego marudzenia. Złapała kobietę za ramię, nagle poczuła jak coś ciągnie ją do góry, a w żołądku wszystko się przewraca. Zaczęły wirować, przelatywać przez jakieś chmury, po kilku sekundach wylądowały przed dużym, jednorodzinnym domem. Znaczy babcia wylądowała, Emily leżała plackiem na ziemi. Nigdy nie mogła ogarnąć teleportacji, dla niej to było zbyt skomplikowane, od razu po wylądowaniu traciła równowagę i upadała. W końcu wstała, rozejrzała się, stała przed bardzo dużym domem, który skądś pamiętała, ale nie potrafiła sobie przypomnieć skąd. Być może była tu gdy była jeszcze mała.

Dom był naprawdę piękny, za bramą ciągnęła się kamienna ścieżka, po dwóch stronach otoczona kwiatami i krzewami, prowadziła ona do schodów, a te na górę do głównego wejścia. Drzwi były wielkie, drewniane, białe ściany, a w nich wielkie okna, w których widać było firanki. Ruszyły w stronę budynku, babcia, jak na starszą kobietę poruszała się dość szybko i Emily przez to, że się tak rozglądała była kilka kroków za nią. Przedpokój, do którego weszły był bogato zdobiony, jasne drewno na podłodze, niebieskie ściany, pełno ruszających się obrazów przodków i ścięte głowy skrzatów, które spokojnie wisiały na drążkach. Gdyby nie wszechobecne ozdoby miejsce to byłoby naprawdę piękne. Z korytarza wychodziło wiele drzwi do różnych pomieszczeń i schody na wyższe poziomy.

- Zostaw tu kufer i chodź za mną - powiedziała kobieta.

Emily posłusznie postawiła bagaż, poprawiła swoje włosy, przeglądając się na szybko w lustrze i ruszyła za starszą panią. Znalazły się w salonie, w którym siedziało już kilkanaście osób. Wszyscy przerzucili swój wzrok na młodą pannę Waiss i zamilkli, ich przyjście przerwało chyba jakąś bardzo poważną rozmowę.

- Emily, jak ja cię dawno nie widziałam - usłyszała dziewczyna po dłuższej chwili ciszy i wpatrywania się w siebie nawzajem.

Podeszła do niej jakaś kobieta, uściskała, wycałowała i złożyła swoje kondolencje z powodu śmierci matki. Po chwili kolejni ludzie zaczęli do niej podchodzić, większość z nich musiała się przedstawić, bo dziewczyna najzwyczajniej w świecie ich nie znała lub nie pamiętała kim są. Nigdy z matką nie utrzymywała bliższych stosunków z rodziną. Wydawało się, że wszyscy bardzo przeżyli śmierć Rosemary, albo dobrze udawali, tylko jej babcia nie wyrażała jakichś większych uczuć.

- Usiądź, dziecko, napij się czegoś. Pogrzeb zaplanowany jest na cmentarzu niedaleko za jakąś godzinkę - powiedziała jedna z krewnych i wyczarowała krzesełko dla dziewczyny.

Emily usiadła posłusznie, korzystając z okazji, że nikt się nią aktualnie nie zajmuje i wszyscy ponownie pogrążyli się w jakiejś rozmowie postanowiła rozejrzeć się trochę po pomieszczeniu.
Pokój dzienny, był równie przytulny co przedpokój i Waiss była naprawdę zdziwiona, że w takim miłym miejscu mieszka ktoś tak okropny jak jej babcia. Kobieta miała tu wiele różnych zdjęć, pamiątek i bardzo ładnych zabytkowych przedmiotów. Na kominku stała ramka przedstawiająca młodą Emily i jej mamę. Dziewczyna bardzo się zdziwiła widząc to, gdyż myślała, że babcia ich wręcz nienawidzi. Na podłodze leżał jasnoniebieski dywan w delikatne wzorki, na nim stała wygodna kanapa, stolik na kawę. Pod sufitem wisiał kryształowy żyrandol. Brunetka ciekawa była, czy reszta domu też jest taka przytulna.

- Czy ty w ogóle wiesz, na co zmarła twoja matka? - Zapytał w końcu jeden z mężczyzn, który siedział najbliżej dziewczyny.

Dziewczyna spojrzała na niego zaskoczona, przez chwilę nie wiedziała o co ją pyta, wyrwał ją z zamyśleń. Kiedy już do niej dotarło, co ten łysiejący mężczyzna w średnim wieku od niej chce, pokręciła głową i spojrzała na niego z zainteresowaniem. Był chyba zdziwiony, że nikt jej o tym nie poinformował, szybko jednak przełknął ślinę, odchrząknął jakby przygotowując się do tego.

- Twoja matka walczyła z bardzo ciężkim rakiem, nic ci nie powiedziała? – Zapytał.

Emily spuściła głowę, kręcąc nią ponownie. Mężczyzna cicho westchnął. Znów słyszała w swoich myślach wiele pytań dotyczących tej sytuacji. Była bardzo zagubiona, wystraszona, mimo, że zawsze próbowała być dzielna, to teraz nie prostu nie potrafiła. Po jej policzkach znów popłynęły łzy, czuła jak boli ją serce, żałowała, że już nigdy nie zobaczy mamy. Tak dobrze im się żyło, niczego im nie brakowało, zawsze się cieszyła, że ma normalny dom, a teraz co? Wszystko przepadło, wszystko!

- Och, nie maż się – wysyczała jej babcia i obdarzyła ją surowym spojrzeniem. - Twój płacz matki do świata żywych nie przywróci.

- Czy możesz przestać, Elizabeth? Dziewczyna cierpi, a ty jej jeszcze dokładasz – odezwała się jakaś kobieta.

Szybko została ona obrzucona nieprzychylnym wzrokiem, babcia odwróciła się i podeszła do okna. Wzięła kilka głębszych wdechów, wyglądała jakby się nad czymś bardzo mocno zastanawiała. Po chwili odwróciła się i podeszła do drzwi.

- Powinniśmy już iść.

Cała grupka najbliższej rodziny zebrała się przed domem, a potem powoli ruszyła w stronę pobliskiego miasteczka. Dorośli szli razem z przodu, Emily ciągnęła się gdzieś za nimi. Rozglądała się po okolicy, było już ciemno i niewiele mogła dostrzec, ale wolała to, niż słuchania zrzędzenia starszej kobiety. Zastanawiała się, czy będzie musiała mieszkać z nią w te wakacje. Jeśli tak, to miała nadzieję, że dostanie jakiś odległy pokój i nie będzie musiała spędzać z nią zbyt dużo czasu.  

Rozglądając się tak, zastanawiała się, czy to w tym miejscu wychowała się jej matka i jaka jej babcia była, kiedy była jeszcze młoda. Ciekawiło ją też to co się stało, że tak znienawidziła swoją córkę. Przecież jej mama była zawsze miła, wszystkim pomagała. Wszyscy się zawsze dziwili, że Emily wylądowała w Slytherinie. Miała kilka ich cech, była bardzo ambitna, zaradna, posiadała czystą krew i była mistrzynią w eliksirach na swoim roku, ale czy to wystarczy, aby stać się od razu ślizgonką?

- Emily, pośpiesz się – usłyszała czyjś krzyk przed sobą. Przyśpieszyła kroku.

Znalazła się na typowym mugolskim cmentarzu. Kiedy tylko przeszła przez główną bramę, dorośli upewnili się, że wszyscy są, a potem rzucili kilka zaklęć ochronnych, pewnie dlatego, żeby nikt im przypadkiem nie przeszkodził. Dziewczyna podeszła bliżej rodziny, był już wykopany dół, nad nim wisiała swobodnie trumna. Brunetka poczuła dziwny ścisk w gardle.

- Na początku – powiedział jeden z urzędników. - Przy Pani Waiss znaleźliśmy list do jej córki. Proszę – mężczyzna podał go dziewczynie.

Emily wzięła list i obejrzała go. Wszyscy się na nią patrzyli, więc dziewczyna nie chciała go czytać przy nich, schowała go do torebeczki, która wisiała na jej ramieniu. Babcia skrzywiła się nieznacznie, a potem dała urzędnikom znak, że mogą zaczynać.

Uroczystość była bardzo skromna, cicha, bez zbędnych przedłużeń. Wszyscy się od razu rozeszli, teleportowali do swoich domów, ponieważ nie była zaplanowana żadna kolacja. Tylko Emily została ze swoją babcią. Ta bez słowa ruszyła z powrotem w stronę domu. Tym razem dziewczyna szła równo z kobietą, postanowiła ją trochę podpytać. Nie bardzo wiedziała jednak od czego ma zacząć, przecież praktycznie tej kobiety nie znała i od razu miała pytać ją o jej życie prywatne? 

- Przepraszam – zaczęła, chcąc zwrócić na siebie uwagę kobiety. - Co się stało między panią a mamą?

Zapytała wprost, bo co miała zrobić? Kobieta przez dłuższą chwilę nic nie mówiła, kiedy Emily straciła już nadzieję, że czegokolwiek się dowie kobieta zabrała głos.

- Twoja matka była głupią kobietą, robiła rzeczy z moich najgorszych koszmarów, splamiła dobre imię naszej rodziny rujnując tym samym sobie szansę na dobre życie – powiedziała.

Akurat doszły do domu, weszły do środka, na ścianach paliły się pojedyncze lampy. Kobieta ruszyła do salonu, a Emily nie chcąc odpuścić poszła za nią.

- I nienawidziłaś ją właśnie z tego powodu? Każdy ma prawo popełniać błędy...

- Ale nie takie! - Krzyknęła kobieta. - Miała romans z tym... - tu przerwała nabierając więcej powietrza i czerwieniąc się na twarzy. - Jej przyszły mąż zerwał zaręczyny, straciliśmy dobry kontakt z wieloma rodzinami. Jesteś jeszcze młoda, nic nie rozumiesz, nic nie wiesz.

Dziewczynę strasznie zabolały te słowa. Nigdy nie wyobrażała sobie, by jej matka tak zachowywała się w młodości. Romans? Przecież to do niej nie podobne. Niby z kim? Przecież ona nie miała nikogo prócz Emily.

- Przeczytaj ten list – powiedziała jej babcia, wyrywając wnuczkę ponownie z zamyśleń.

Emily wyciągnęła kopertę, otworzyła ją. Wyciągnęła z niej kluczyk, który od razy wsadziła do kieszeni, rozwinęła kartkę papieru i wzięła głębszy wdech.

-W środku jest kluczyk do twojej skrytki w banku Gringotta. Znajdziesz tam też list, który ci wszystko wyjaśni oraz pieniądze na życie –  przeczytała na głos.

Dziewczyna patrzyła przez chwilę na kartkę papieru, a potem uniosła wzrok na babcię. Ta wydawała się być z czegoś zadowolona, ten list chyba poprawił jej nieco humor.

- No to problem z głowy – powiedziała. - Przynajmniej nie będę musiała na ciebie płacić.

Kobieta zaśmiała się cicho, następnie podeszła do kufra Emily, który nadal stał w przedpokoju. Jednym ruchem swojej różdżki uniosła go, a potem odstawiła przed dom. Podeszła do swojej wnuczki i chwyciła ją mocno z rękę, aż z ust Emily wydobył się cichy pisk.

- Nie jesteś w tym domu mile widziana. Ten stary pryk, Dumbledore, poprosił abym się tobą zajęła, ale skoro masz pieniądze, to ja nie mam zamiaru na ciebie wykładać. Radź sobie sama, moją wnuczką nie jesteś, tak samo jak twoja matka już od dawna nie była moją córką - powiedziała prowadzącą ją do drzwi. - Więcej się tu nie pokazuj.

Drzwi od domu zatrzasnęły się, Emily stała zszokowana przed nimi. Jak na jeden dzień miała zbyt dużo wrażeń. Pogrzeb, teraz jej własna babcia wyrzucała ją z domu. Dziewczyna pełna złości, ściskając rączkę od swojego kufra w dłoni, zaczęła iść przed siebie, wyszła z posesji i zatrzymała się przed ulicą. Usiadła na krawężniku i utkwiła swój wzrok w ławce na przeciwko. Miała kompletny mętlik w głowie, nic jej się nie zgadzało, to wszystko dla niej działo się za szybko.

- A pomyśleć, że gdyby mama nie umarła, spałabym sobie teraz smacznie w lochach - wysyczała zdenerwowana.

Znów się popłakała, inaczej nie potrafiła okazać tego co w tym momencie czuła. Strach, straciła poczucie bezpieczeństwa, ponadto okazało się, że jej matka wcale nie jest taka święta jak myślała i w dodatku okłamywała ją przez ostatnich kilka miesięcy.
Wstała, robiło jej się zimno, musiała się gdzieś ukryć. Wytarła zwierzchnią częścią dłoni policzki, a potem wyciągnęła przed siebie różdżkę. Z piskiem opon zahamował przed nią dwupiętrowy, czerwony, mugolski autobus, który wcale taki jednak nie był. Był to Błędny Rycerz - czarodziejski środek transportu. Drzwiczki otworzyły się, a na stopniu stanął starszy pan, który wpatrywał się w nią ze zdziwieniem.

- A panienka nie powinna być w Hogwarcie? - Zapytał, nawet nie przedstawiając się.

Miał siwe, krótkie włoski, duże czarne okulary na nosie, żółtą koszulę w kratę i brązowe spodnie. Musiał być to dla niego dziwny widok, przecież nie codziennie widuje się na ulicach Londynu zapłakaną dziewczynę, która do domu powinna wrócić dopiero za dwa dni.

- Nie, nie powinnam. Poproszę do Dziurawego Kotła – powiedziała stanowczo.

Wzięła swój kufer, podała go temu staremu dziadkowi, a sama poszła na koniec autobusu, usiadła na jednym z łóżek i wpatrywała się w szybę. Pojazd zaraz ruszył, ale ani śpiące tu osoby, ani tym bardziej Emily nie zwróciły uwagi na szaleńczą prędkość autobusu, rozwijaną przez kierowcę. Było to normalne zjawisko towarzyszące tego rodzaju pojazdom, kierowca musiał tylko wykazywać się ogromną zręcznością i niebywałą szybkością.
Po kilku minutach, z ponownym piskiem opon Błędny Rycerz zatrzymał się przed Dziurawym Kotłem. Emily rzuciła tylko ciche dziękuje, zapłaciła i targając za sobą swoją wielka walizkę weszła przez stare, drewniane drzwi do pubu.

Było tu dość dużo ludzi jak na tę godzinę, ale czego się można było spodziewać po zwykłym barze przy wejściu do jednej z najbardziej znanych magicznych ulic. W tej jednak chwili dziewczyny nie interesowała ulica Pokątna, a jakiś mały pokoik do wynajęcia. Rozejrzała się, przy stolikach siedziało wielu mężczyzn, którzy popijali piwo kremowe albo inny mocniejszy alkohol. Widząc młodą damę u progu część z nich zagwizdała i zaczęła coś do niej wołać, co po wypiciu takiej ilości alkoholu i tak wyglądało jak jeden wielki bełkot.

- Świnie – oburzyła się Emily.

Podeszła do lady, za barem stał bardzo zgarbiony i brzydki mężczyzna. Przez ramie przewieszoną miał ściereczkę, a na jego twarzy gościł szeroki uśmiech. Kiedy dziewczyna przechodziła przez pub, aby dostać się na Pokątną on tu zawsze był i chyba wołali na niego Tom.

- Chciałabym wynająć pokój – powiedziała do niego.

Mężczyzna ten zaśmiał się wciągając powietrze, przypominało to dźwięk wydawany przez osły. Poszedł na zaplecze, a potem wrócił z kluczykiem. Patrząc dziewczynie w oczy podał go jej i nisko kłaniając się wskazał na schody.

- Pierwsze piętro, numer czternaście.

***

Pierwszy rozdział napisany. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Liczę na to, że wszystko nie działo się zbyt szybko. Wiem, że wiele rzeczy co do życia matki Emily nie jest wyjaśnione, ale wszystko rozjaśni się w najbliższych rozdziałach. Jakbyście widzieli jakiś błąd albo coś, to mówcie - na pewno poprawię.

Szukam też BETY. Ale chodzi mi bardziej o pokazywanie błędów niż poprawianie rozdziału bardziej na swój styl. Jakby co to proszę o kontakt przez komentarze.

Chciałabym też wszystkim życzyć zdrowych, wesołych świąt. Wspaniałych prezentów i miło spędzonego czasu z rodziną. Pozdrawiam wszystkich :)

ps. Jeśli ktoś chciałby być informowany o nowych rozdziałach to proszę o zostawienie odpowiedniego komentarza w Sznurach