Rozdział drugi

Na zakończenie roku do Hogwartu nie wróciła, nie było sensu, ponieważ oceny i tak miała już wystawione. Przez te dwa ostatnie dni lekcje były całkiem luźne i na pewno dużo się nie działo, a jechać tylko po to, aby zjeść uroczystą kolację było kompletnie bez sensu. Po za tym nie chciała spotykać się z tymi wszystkimi ludźmi ze szkoły, przyjaciółmi czy nauczycielami. Nie chciała słuchać ich kondolencji, zapewniania, że wszystko będzie dobrze, że się ułoży. Może kiedyś? Ale na pewno nie w najbliższym czasie. Teraz Emily musiała poradzić sobie sama, nie miała nikogo, na kim mogłaby polegać. No, nie licząc jej ojca, którego jeszcze nie znała, a on nie znał jej.  

Te dwa dni przesiedziała zamknięta w wynajmowanym pokoiku w Dziurawym Kotle. Schodziła tylko po to, aby zjeść jakiś posiłek, wziąć coś do picia i od razu wrócić na górę. Na szczęście nikt jej nie pytał czemu jest tu, a nie w Hogwarcie oraz co się stało. Cieszyło ją to, ponieważ nie chciała tego wszystkiego opowiadać. Na Pokątną nie poszła, bała się tego co przeczyta w owym liście, który miał na nią czekać, chciała się jakoś do tego przygotować, ale im dłużej zwlekała, tym bardziej się denerwowała.

Tego dnia, w którym uczniowie wracali do domów, ona w końcu postanowiła pójść do banku Gringotta. Kończyły jej się pieniądze, więc był to jeden z powodów, dla którego musiała się tam udać. No i miała dość tych wszystkich nerwów, zastanawiania się, co tam jest i kto jest jej ojcem. Miała nadzieję, że tego wszystkiego się dowie. Bo jak nie z tego listu, to z czego? A raczej od kogo? Nie miała nikogo takiego. Duże nadzieje pokładała w tej kartce papieru.  

Z samego rana dziewczyna zeszła na dół i ruszyła na tył budynku. Przeszła przez drzwi i znalazła się w takim ogrodzie, tylko z trzech stron otoczonym ścianami z czerwonej cegły. Nie było tam też żadnych roślin, tylko jakieś pakunki, beczki i tym podobne rzeczy. Mugol na pewno zdziwiłby się bardzo, pomyślałby, że to teren gospodarczy, ale czarodziej dobrze wiedział, co ma teraz zrobić. Emily wyciągnęła różdżkę, stuknęła kilka razy w odpowiednie cegiełki, a one nagle zaczęły się rozstępować ukazując chyba najbardziej magiczne miejsce w całym Londynie – ulicę Pokątną.  

Jak zawsze tętniła ona życiem, czarodzieje przechodzili od sklepu do sklepu, rozmawiając ze sobą radośnie lub wymieniając się jakimiś informacjami po cichu. Dzieci obserwowały nowe miotły wyścigowe albo kupowały nowe gadżety w „Czarodziejskich niespodziankach Gambola i Japesa”. Ktoś wychodził z nową szatą od Madame Malkin, a z drugiej strony ulicy grupa dorosłych czarodziei szła po lody do Floriana Fortescue.
Emily interesowało tylko jedno miejsce, czarodziejski bank na końcu uliczki  - bank Gringotta. Nigdy nie lubiła tego miejsca, gobliny ją wręcz przerażały, ale nic nie mogła poradzić na to, że teraz musiała tam iść. Trzeba było stawić temu czoła. Przeszła więc przez kamienną bramę, która zaraz znowu zamieniła się w czerwoną ścianę i ruszyła prosto, wzdłuż uliczki. Obserwowała z zainteresowaniem ludzi których mijała, na szczęście nie spotkała nikogo znajomego. Ludzie patrzyli na nią dziwnie, ponieważ sama fizycznie jak i psychicznie nie czuła się zbyt dobrze, nieprzespane noce, płacz w poduszkę odbił się trochę na wyglądzie dziewczyny. Tak to jednak jest jak straci się najukochańszą osobę.

Nie była jedyną czarodziejką, która zmierzała w stronę banku. Szła na przykład obok kobiety o bardzo ekscentrycznym wyglądzie. Miała zgniłozieloną garsonkę, wielki, futrzasty kapelusz i z tego samego materiału szal. W dłoni trzymała pomarańczową torebeczkę i śmiesznym krokiem zmierzała w stronę budynku. W ostatniej chwili jednak, tuż przed drzwiami zatrzymała się, mruknęła coś pod nosem, a potem szybko oddaliła się.

Emily popatrzyła na kobietę, była trochę zdziwiona, że miała ona tyle odwagi, aby w takim stroju wyjść na ulicę, jednak w świecie czarodziejów wszystko jest możliwe. Kiedy w końcu wyszła z dziwnego otępienia otworzyła drzwi i wsunęła się do środka.

Było to ogromne pomieszczenie, wysoki na kilkadziesiąt metrów sufit, czarna, wypolerowana podłoga, w której można było się przejrzeć, po prawej i lewej stronie znajdowały się biurka pracowników, a na przeciwko głównych drzwi było biurko na podeście, do którego podchodziło się, aby wybrać pieniądze ze swojej skrytki. Gobliny tu pracujące były małymi stworzonkami, które nie za bardzo przepadały za czarodziejami, były bardzo nieufne, a prawie każdy konflikt z rasą ludzką dotyczył pieniędzy. No i nie lubili hałasów, dlatego w środku trzeba zachowywać się bardzo cicho.

Dziewczyna wyjęła swój klucz z torebki i podeszła do biurka na przeciwko. Stała przed nim i czekała aż goblin zwróci na nią uwagę, nie zrobił tego, więc brunetka odchrząknęła.

- Przepraszam - powiedziała stanowczo.

Goblin wstał, wychylił się za biurko i zacmokał sam do siebie. 

- Słucham? - Zapytał.

- Chciałabym wyciągnąć pieniądze ze skrytki.  

- Jaki numer? - Zadał kolejne pytanie.

- Nie wiem, ale mam klucz – powiedziała unosząc go delikatnie do góry.

Goblin znów popatrzał na nią znad okularów, jednym machnięciem ręki sprowadził na swoje biurko ogromną księgę.

- Imię i nazwisko?

- Emily Waiss - odpowiedziała dziewczyna pewnym głosem.  

Ciekawiło ją co to za książka, ale pewnie był to po prostu spis wszystkich skrytek i jaka skrytka do kogo należy. Jak się okazało, była to prawda. Skrytka Emily miała numer 106. Została poproszona przez jakiegoś goblina o imieniu Gortek, który zaprowadził ją do małego pociągu. Kiedy dziewczyna wsiadła do niego, pojazd ruszył po szynach do przodu. Podróż nie trwała długo. Jej skrytka była dość wysoko, otwierał ją zwykły klucz, więc nie musiała być jakoś specjalnie chroniona.  

- Lampa – powiedział goblin prowadzący dziewczynę na miejsce.

Wzięła ona lampę i położyła ją na ziemi.

- Klucz – poprosił Grotek.

Mały stworek wcisnął go do otworu, przekręcił i drzwi się otworzyły. Pomieszczenie nie było duże, wielkości średniej sypialni, bez okien. Na środku, na podłodze leżały trzy małe kupki. Złote monety, srebrne monety i brązowe monety, a przed nimi leżał list. Dziewczyna weszła do środka, wzięła po trochu z każdych monet i kopertę, którą schowała do torebki.

Po dziesięciu minutach była już z powrotem w swoim pokoju w Dziurawym Kotle. Pokój był dosyć mały, okna wychodziły na mugolską stację kolejową, co jakiś czas trzęsły się ściany, kiedy akurat przejeżdżała jakaś lokomotywa. Ogólnie nie było tu zbyt przyjemnie, wyblakło-pomarańczowe, trochę obskubane ściany, strasznie skrzypiące łóżko, podłoga i drzwi do łazienki. Do tego w rogu stało jakieś biurko, szafka i dwie lampki. Jedna na owym biurko, a druga na stoliku przy oknie.

Emily usiadła na łóżku, zapaliła sobie światło, ponieważ mimo wczesnej pory w pokoju wcale nie było tak jasno, a następnie wyciągnęła tę dziwną kopertę z torebki. Niepewnie, lekko trzęsącymi się rękoma otworzyła ją. Ze środka wyleciał mały kawałek papieru zapisany dość cienkim pismem, dziewczyna poznała go od razu – należał do jej mamy.  

Córeczko,

Na pewno pamiętasz te wszystkie cudowne historie, które opowiadałam ci o ojcu. Jaki był, czym się zajmował, jak wyglądał. Pewnie już się domyślasz, ale to wszystko było kłamstwem. Był wytworem wyobraźni, abyś ty miała lepiej. Kiedy dowiedziałam się, że mam tego paskudnego raka chciałam dać nam jeszcze kilka miesięcy spokojnego życia. Nie chciałam widzieć twojego smutku na twarzy oraz nie chciałam abyś ty widziała moje cierpienie. Wiedziałam, że kiedy ja umrę nigdy nie będzie już tak samo. Prawdę mówiąc, nie sądzę, abyś mogła mieć jakieś oparcie nawet w babci.. Nienawidziła mnie, całą złość ulokowała więc też i w Tobie. Biedna kobieta. W każdym razie, musisz poznać prawdę na temat swojego ojca. Jesteś już dorosłą dziewczyną, mam na dzieję, że wszystko zrozumiesz i nie będziesz się długo na mnie złościć. Swojego ojca pewnie znasz, bo jest jednym z Twoich nauczycieli w Hogwarcie – Severus Snape. Idź do niego, mieszka w małym miasteczku za Londynem, Cokeworth na Spinner's End. Na pewno znajdziesz. On ci wszystko wytłumaczy, wierze, że trochę dobroci w nim jednak zostało i zajmie się Tobą, chociaż w te wakacje.

Pamiętaj, że wszystko robiłam dla Twojego dobra. Kocham cię.

Mama.

Dziewczynie zakręciło się w głowie. Złapała się za nią, mocno zacisnęła oczy, w uszach cały czas słyszała głos matki, który mówił, że jej ojcem jet Severus Snape. Ale to przecież nie było możliwe, no może miała trochę krzywy nos, jak on, a jej znajomi często powtarzali jej, że ma podobne spojrzenie co nauczyciel eliksirów, ale ona nie brała tego na poważnie. Co ona teraz powie w szkole? Jak wszyscy na to zareagują?

Emily zgniotła list mocno w dłoni, cisnęła nim o ścianę pokoju, a sama ukryła twarz w poduszce. Znowu zaczęła płakać. Z jednej strony czuła ogromny żal i smutek, z drugiej strony złość na matkę, że wcześniej jej nie powiedziała. Przecież lepsza jest najgorsza prawda, niż jej ukrywanie. Dziewczyna była wściekła, waliła pięściami w poduszkę, najchętniej wyżyła by się teraz na kimś, zabawiła się jakimś pierwszoroczniakiem jak to w zwyczaju miała banda Malfoy'a. Ale tutaj nikogo takiego nie miała, była zdana tylko na siebie.

Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła. Obudziła się następnego dnia, jak spojrzała na zegarek to wskazówki pokazywały godzinę 6:45. Wstała przecierając oczy, nie wiedziała gdzie jest, ani czemu się tu znajduje. Kiedy jednak zauważyła zgnieciony list leżący pod ścianą, wszystko jej się przypomniało. Poczuła dziwny ścisk w gardle, którego nie mogła opanować. Wzięła kilka głębszych wdechów, podeszła do listu, wzięła go i rozwinęła, spojrzała na nazwę ulicy. Czuć było od dziewczyny dziwną determinację, jakby przez tą noc coś zmieniło się w jej głowie.

- To mi powinno wystarczyć – powiedziała sama do siebie.

Zapakowała wszystkie swoje rzeczy do kufra, wyszła z pokoju mocno ściskając w dłoni list. Szybko zapłaciła za wynajęty pokój i opuściła Dziurawy Kocioł. Ulice były pełne ludzi spieszących do pracy. Mugole przeciskali się przez ciasne uliczki popychając tym samym rozzłoszczoną Emily, a to nie było zbyt dobrym posunięciem. Dziewczyna ponownie wzięła kilka głębszych wdechów, żeby się uspokoić i ruszyła na poszukiwanie jakiejś opuszczonej uliczki, coby wezwać Błędnego Rycerza. Teleportować się nie mogła, bo nie znała tamtego miejsca. Jeszcze by coś przekręciła i wylądowała w nieznanym sobie mieście.

W końcu znalazła jakąś pustą uliczkę, postawiła kufer i wyciągnęła różdżkę przed siebie. Nie minęło kilka minut, kiedy zahamował przed nią czerwony pojazd. Na schodkach znowu stanął ten sam starszy pan. Spojrzał na dziewczynę, zmierzył ją uważnie wzrokiem i uśmiechnął się.

- To znowu ty! - Powiedział radośnie.

Emily posłała mu złowrogie spojrzenie, a mężczyzna od razu jakby schował się w sobie. Wziął od dziewczyny walizkę, postawił ją w odpowiednie miejsce, a potem pytającym wzrokiem spojrzał ponownie na nią. Chyba się trochę wystraszył.

- Do Cokeworth – powiedziała.

Kiedy Emily wysiadła z Błędnego Rycerz, pomyślała, że chyba pomyliła nazwy. Było to stare, zaniedbane miasteczko. Zbudowane było z takich samych domków, które stały obok siebie i tworzyły jakby jedną całość. Dziewczyna podejrzewała, że można się tutaj zgubić, a bardzo tego nie chciała. Kiedy odwróciła się, aby zapytać jak dojść do Spinner's End, magicznego pojazdu już nie było. Zaklęła po cichu  i ruszyła przed siebie.

- Przepraszam – zaczepiła jakąś kobietę wracającą chyba ze sklepu. - Jak dojść do Spinner's End?

Kobieta spojrzała ze zdziwieniem, chyba to było dla niej coś dziwnego, że ktoś chce się dostać na właśnie tą ulicę. Odpowiedziała jej jednak szybko i oddaliła się jakby nie czuła się przy Emily bezpiecznie. Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i ruszyła w kierunku, w którym została pokierowana.

Spinner's End była to brudna, zaniedbana uliczka. Z pewnością nie mieszkali tu ludzie zamożni, panna Waiss wątpiła też, czy mieszka tu czarodziej, którego szukała. W rządku stało wiele takich samych domków i nie wiedziała, do którego ma zapukać. Zdała się jednak na swój instynkt i podeszła do pierwszego z brzegu.

Były to stary budynek z drewnianymi drzwiami z szybką, przez którą można było zobaczyć nadchodzących gości. W tej szybce pojawiła się też twarz Severusa Snape'a, chyba bardzo zdziwionego obecnością swojej uczennicy na tej ulicy. Otworzył drzwi i spojrzał na Emily surowym wzrokiem.

- Co ty tu robisz? Nie powinnaś być u babci? - Zapytał chyba trochę zdenerwowany.

To musiał być dla niego szok, uczniowie nigdy nie wiedzieli gdzie w wakacje mieszkają nauczyciele, a tu nagle jedna ze ślizgonek pojawia się przed jego domem. Waiss przyjrzała mu się, był tak samo srogi jak w szkole, miał na sobie tą samą czarną szatę. W ogóle nic nie uległo zmianie, co ją trochę zawiodło.

- Mogę wejść? - Zapytała uprzejmie.

Profesor po chwilowym wahaniu wpuścił ją do środka.

***

Standardowo, jeśli widzicie jakieś błędy to proszę powiedzcie mi, sprawdzałam chyba dziesięć razy, ale nie wiem czy znalazłam wszystko. Nie jestem w 100% zadowolona z listu, nie wyszedł on trochę taki sztuczny? Nie za dużo słodziłam? A może za mało/dużo faktów zdradziłam? Nie wiem, coś mi się w nim nie podoba. 
+ Zagadkę mam dla was. Kogo przypomina wam kobieta, obok której szła Emily do banku? ;P

Chciałabym wam też życzyć udanego sylwestra, oby nowy rok był lepszy od tego starego, no i żeby przyniósł wam wiele sukcesów w życiu szkolnym/ w pracy oraz życiu prywatnym.


EDIT: Skoro już wszyscy zgadli. Tak, opisując tą dziwnie ubraną panią miałam oczywiście na myśli babcię Neville'a ;)