Rozdział trzeci

Emily przeszła przez wąski korytarz i znalazła się w salonie. Było to bardzo ciemne i zaniedbane pomieszczenie. W pokoju była tylko stara, pozszywana w kilku miejscach kanapa, niedaleko, tuż obok kominka, stał fotel do kompletu, który również nie był w najlepszym stanie. Zaraz obok fotela znajdował się kulawy stolik, kominek był zapalony i buchało z niego przyjemne ciepło. Nad nim postawionych było kilka ozdób i zawieszone średniej wielkości lustro. Na tym kończyło się wyposażenie salonu, nie licząc setek książek, które obite w skórę i pokryte kurzem stały na półkach, zasłaniające wszystkie ściany od podłogi aż po sufit. Tylko z kominka i żyrandola powieszonego pod sufitem wydobywało się marne światło. 

Dziewczyna przystanęła, postawiła swój kufer przy jednym z regałów i rozejrzała się zaciekawiona. Jej wzrok padł na lustro zawieszone nad kominkiem, nie wyglądała dzisiaj najlepiej. Odwróciła się, zerkając na profesora, który akurat wchodził do pokoju. Ten zmierzył ją surowym spojrzeniem, a Emily od razu spuściła głowę. Każdy ze Ślizgonów czuł respekt przed profesorem, mimo tego, że na więcej im pozawalał i był dla nich łagodniejszy, to jednak wiedzieli, że nie warto stawać mu na drodze.

Dla panny Waiss profesor był dosyć dziwny. Raz na lekcjach podchodził do niej, chwalił ją za jej wyniki w nauce, gratulował jej udanego eliksiru przy całej klasie (Gryfonom w tym czasie opadały szczęki), a raz mijał ją i nic nie mówił, traktował jak powietrze albo co gorsza mierzył ją wzrokiem pogrążony w głębokim zamyśleniu.  

- Coś się stało, panno Waiss? - Zapytał stając kilka kroków przed nią.

Dziewczyna podniosła głowę, wzięła większy wdech i spojrzała na niego hardo. Przez chwilę patrzyła mu w oczy, zastanawiała się jak ma rozpocząć tą rozmowę, było to dla niej bardzo trudne i nie wiedziała jak się za to zabrać.

- Moja babcia wyrzuciła mnie z domu zaraz po pogrzebie - zaczęła.

Profesor patrzył na nią cały czas tym samym surowym wzrokiem co wtedy, kiedy wpuszczał ją do środka. Ruszył się i usiadł w swoim fotelu. Oparł się, dłonie splótł na brzuchu i przyglądał jej się z zainteresowaniem.

- Jeżeli przyszła mnie pani prosić, abym pozwolił pani wrócić do Hogwartu na czas wakacji, to traci pani czas - wysyczał.  

Emily od razu pokręciła głową, w końcu nie o to jej chodziło. Nastąpiła niezręczna chwila ciszy, która była bardzo denerwująca. Dziewczyna zatrzymała swój wzrok na ogniu w kominku. Widziała w nim wiele kształtów, nawet mignął jej Hogwart. Zastanawiała się, czy to jej wyobraźnia, czy kominek jest zaczarowany? W końcu spojrzała znowu profesorowi prosto w oczy.

- Znał pan moją matkę, Amelię Waiss? - Zapytała.

Mina profesora Snape nie uległa zmianie. Znaczy Waiss zauważyła jakiś delikatny ruch brwi, ale mężczyzna nie pokazał po sobie nic więcej. Nie odpowiedział jej na pytanie, tylko wpatrywał się w nią surowym (chociaż teraz może bardziej wystraszonym?) wzrokiem. Chciała skorzystać z okazji, kiedy czuje się bardziej pewna i odważna i powiedzieć mu wszystko.

- Ja znam prawdę, mama zostawiła mi list, w którym wskazuje pana jako mojego prawdziwego ojca - powiedziała, wyciągając go z kieszeni.

Mężczyzna wstał, podszedł do okna i patrzył przez nie na prawie pustą uliczkę. Co jakiś czas słychać było stukot obcasów albo śmiech mugolskich dzieci. Wiadomość ta widocznie go zszokowała i chyba nie bardzo wiedział co ma teraz zrobić. Po dłuższej chwili milczenia odwrócił się w stronę swojej uczennicy, widząc wyciągniętą rękę z listem chwycił swoją różdżkę, w jednej chwili kawałek papieru wypłynął z dłoni Waiss i podleciał do profesora. Ten wyprostował go przed swoją twarzą i szybkim tempem przeczytał jego zawartość. Kiedy to zrobił, oddał go dziewczynie.

- Wiedziałem o tym - powiedział. - Twoja matka zgłosiła się do mnie od razu po urodzeniu ciebie.

Stwierdzenie to zaskoczyło młodą pannę Waiss. Kompletnie nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Myślała, że Snape nic nie wie. W oczach stanęły jej łzy, znów czuła w swoim sercu ten okropny żal, że nikt jej o tym wcześniej nie powiedział. Mężczyzna nie zdradził się przez całe szesnaście lat, a teraz mówił jej to z takim stoickim spokojem. Profesor znów odwrócił się w stronę okna, Emily oparła się o regał, nogi się pod nią ugięły i bała się, że zaraz upadnie.

- Ja chcę tylko zrozumieć, dowiedzieć się, jak to się stało. Nie wiedziałam, że jestem pańską córką, niech mi pan wierzy lub nie, ale wcale nie podoba mi się ta sytuacja - powiedziała ostro.

Od razu tego pożałowała, chyba brzmiało to trochę zbyt mocno, nawet mimo tego, że ledwo co mówiła. Bardzo pilnowała się, aby przypadkiem nie zacząć płakać, nie mogła pokazać mu, że jest słaba, Ślizgoni nie są słabymi ludźmi.

- Twoja matka prosiła mnie abym ci nie mówił, dla mnie też nie było to komfortowe, dlatego zgodziłem się z nią. Nie była to informacja, którą chciałbym ogłaszać całemu światu - powiedział w końcu. - Odkąd pojawiłaś się w Hogwarcie i trafiłaś do Slytherinu... Te spojrzenie, ten talent do eliksirów nie mógł być przypadkowy. No i twoje nazwisko. Dokładnie pamiętałem nazwisko twojej matki. Jesteś do niej bardzo podobna...

- Wszyscy w szkole mówią, że mam pańskie spojrzenie - przerwała mu.

Profesor odwrócił się i spojrzał na dziewczynę. Ona podeszła do kanapy i usiadła na niej. Ukryła twarz w dłoniach, starała się powstrzymywać płacz. Profesor Snape chyba nie spodziewał się takiej reakcji, podążał za nią wzrokiem, ale nic jej nie powiedział.

- Jak to się stało, że pan i moja mama - zaczęła przerywając w połowie zdania. Nie potrafiła wypowiedzieć tego słowa.  

- To nie jest ważne - powiedział.

Głos miał taki, że dziewczyna momentalnie zrezygnowała z dalszego dopytywania. A przynajmniej w tej chwili. Postanowiła sobie jednak, że mu nie odpuści i prędzej czy później dowie się wszystkiego. Znajdzie sposób, ale teraz wolała nie naciskać.

- Nikt nie może się dowiedzieć o tym, że jesteś moją córką. Zostaniesz tu na czas wakacji, po skończeniu Hogwartu masz zniknąć z mojego życia - powiedział ostro odwracając się w jej stronę.

Emily spojrzała na ojca, chwilę trwało aż dotarły do niej jego słowa. To, co powiedział musiało go bardzo dużo kosztować. Zawsze ostry, zimny, opanowany teraz został zmuszony do tego, aby zająć się dziewczyną. Oczywiście, mógł wystawić ją za drzwi, kazać jej sobie pójść, ale jak przewidziała Pani Waiss, Snape miał w sobie jednak coś dobrego.  

Słowa o zniknięciu jej z życia profesora zabolały ją. Nie spodziewała się, że postawi on taki warunek. Kiwnęła jednak głową.

Severus podszedł do jej kufra, machnął różdżką i uniósł go. Nie czekając na Emily ruszył przed siebie i zaczął wchodzić po schodach na górę. Młoda panna Waiss zerwała się z kanapy i prawie pobiegła za profesorem. Trafiła do jakiegoś małego, równie zapuszczonego pokoju, co cały dom.

Było to małe pomieszczenie. Ściany były strasznie obdrapane, w każdym kącie wisiała pajęczyna. Kolor farby w pokoju był trudny do zidentyfikowania, ponieważ pokrywała ją gruba warstwa kurzu. Coś jednak dziewczynie mówiło, że chyba była to jasna zieleń. Pod ścianą stało łóżko, obok szafeczka. Pod oknem znajdowało się biurko, niedaleko szafa na ubrania, a obok niej średniej wielkości lustro. Stały tu dwie świece, jedna na owym biurku, druga na stoliku. W pomieszczeniu było strasznie zimno i ponuro, mimo panującego lata za oknem. Strasznie nieprzyjemne miejsce.

- To będzie od dzisiaj twój pokój. Nie wychodź z niego dopóki cię nie zawołam - powiedział.

Postawił kufer na ziemie, wyszedł z pokoju, bez słowa zamykając za sobą drzwi z trzaskiem. Emily mogła się teraz trochę rozejrzeć albo wziąć się za sprzątanie. Nie będzie przecież mieszkać w takim brudzie. Z pięknego domu chorej psychicznie babci trafiła do zapuszczonej nory profesora od eliksirów. Czy to było normalne?  

Wyciągnęła różdżkę i skierowała w stronę środka pokoju.

- Chłoszczyść - powiedziała.

Pokój natychmiast stał się czystszy. Zniknęły pajęczyny i kurz, teraz dobrze widać było, że ściany są zielone. Kufer przeniosła w róg pokoju i otworzyła go, wyciągając ze środka kilka rzeczy. Wzięła szczotkę, podeszła do lustra, musiała jakoś doprowadzić się do porządku.

Pierwszy raz od dłuższego czasu miała okazję spojrzeć w lustro. Można się dziwić lub nie, ale w Dziurawym Kotle nie zadbali o to, aby w łazience było coś w czym można było się przejrzeć. Zresztą, wygląd to była ostatnia rzecz, o której Emily Waiss w tamtym momencie myślała.

Zaczęła powoli przeczesywać swoje czarne, długie włosy. Była ładną dziewczyną, brązowe oczy patrzyły na wszystkich z pewną wyższością, jeśli trzeba było potrafiła spojrzeć tak, jakby miała zaraz kogoś zabić wzrokiem. Miała trochę krzywy nos, który wszystkim kojarzył się z nosem Profesora Sneape'a oraz pełne, zaróżowione usta. Niestety, przez brak snu i ciągłe płakanie w poduszkę pod jej oczyma gościły brzydkie, fioletowe sińce. Bardzo jej się to nie podobało.

Minęło kilka godzin, za oknem zaczęło robić się ciemniej. Emily od jakiegoś czasu siedziała na parapecie przy otwartym oknie i obserwowała niczego nieświadomych mugoli. Często współczuła im, że nie mają czystej krwi, że nie mogą wieść cudownego życia czarodziei. Uważała, że świat magii jest o wiele lepszy niż świat mugoli, jest dużo barwniejszy i ciekawszy. Gdyby ona straciła nagle swoje moce, pewnie zabiła by się, bo jej życie straciło by sens. Nie chciała by zmieszać się z mugolami. To nie dla niej.

Zastanawiała się, co dzieje się u jej przyjaciółek z Hogwartu. Obiecała im, że zaraz po pogrzebie do nich napisze, minęło już kilka dni, a ona nadal się do nich nie odezwała. Dziewczyny na pewno martwiły się, były to oddane przyjaciółki. Emily zastanawiała się co miała by im napisać, nie chciała ich okłamywać, a prawdy też powiedzieć nie mogła. Sytuacja bez dobrego wyjścia.  

Kiedy zeszła z parapetu i już chciała zabrać się do pisania jakichś sztucznych pozdrowień, usłyszała głos profesora, który chyba wołał ją na dół. Dziewczyna wyszła więc z pokoju, zeszła po schodach i skierowała się do salonu, w którym profesor Snape siedział w swoim fotelu. Spojrzała na niego.

- Pan profesor mnie wołał? - Zapytała.

Mężczyzna wstał, podał dziewczynie list, który zapisany był bardzo ozdobnym pismem. Był to krótki liścik z małą informacją skierowaną do Severusa.

- Profesor Dumbledore się tu zjawi?

***

Pojawił się kolejny rozdział. Trochę długo mi to zajęło, ponieważ nie mam wprawy w pisaniu dialogów, a chciałam by wyszły jak najbardziej naturalnie. Mam nadzieję, że nie jest zbyt sztywno i, że widać po wypowiedziach i tonie Emily jak targają nią różne emocje od złości po smutek. Mam nadzieję, że Snape też trochę przypomina prawdziwego Severusa.
Jeśli widzicie jakieś błędy, braki przecinków to mówcie. To naprawdę ułatwi mi dalsze pisanie, żeby nie robić ponownie tych samych błędów. Mam nadzieję, że chociaż trochę wam się podoba. Pozdrawiam wszystkich.