Rozdział czwarty

Profesor Dumbledore swoją obecność zapowiedział na pierwszego lipca. Przez ten długi, jak dla dziewczyny, okres czasu, wolne chwile spędzała na przesiadywaniu w swoim nowym pokoju i rozmyślaniu. Od jej przyjazdu praktycznie nic się tu nie zmieniło, tylko pościel była w lekkim nieładzie, a na podłodze, tuż obok kufra, leżała prenumerata Proroka Codziennego, która zaadresowana była do profesora Snape'a. Zabronił on, aby jakiekolwiek listy przychodziły do Emily na ten adres, dlatego dziewczyna musiała się pogodzić z tym, że niestety nie dane było jej w końcu napisać do swoich przyjaciółek.

Siedząc w oknie i obserwując ludzi z góry zazwyczaj była pogrążona w głębokich rozmyślaniach. Dzień w dzień starała się przyswoić sobie jakoś tą nową sytuację, ale nie potrafiła. Każda próba zrozumienia matki albo Severusa kończyła się wybuchem złości albo płaczu.  

Z profesorem Snapem Emily nie miała szans porozmawiać. Schodziła na dół tylko trzy razy dziennie, aby dostać się do kuchni i zrobić sobie coś do jedzenia, wtedy mężczyzna albo uciekał do swojego gabinetu albo do pokoju na piętrze i wracał do salonu w momencie kiedy panna Waiss była już u siebie. Oboje unikali się jak ognia, ale dziewczynie w ogóle to nie przeszkadzało.

Wieczór pierwszego lipca był bardzo wyczekiwany przez Emily, przez co okres ten strasznie się wydłużał. Dzisiejszego dnia miała na sobie zieloną bluzkę na ramiączkach i nowe spodnie, kupione któregoś dnia w Hogsmeade. Za pięć osiemnasta dziewczyna wyszła ze swojego pokoju i zeszła schodami w dół. Profesor czekał już w salonie. Kiedy weszła do środka, zmierzył ją tylko wzrokiem i pogrążył się dalej w czytaniu Proroka.  

Nie było w pomieszczeniu zegarka, ale dziewczyna przypuszczała, że dyrektor zjawi się punktualnie. Tak też było. Po kilku minutach oboje usłyszeli dziwny, cichy trzask, czyjeś kroki przed budynkiem, ale gość pukać zaczął dopiero wtedy, kiedy dzwony mugolskiego kościoła zaczęły bić. Profesor Snape wstał, podszedł szybko do drzwi wejściowych i otworzył je bez większego zastanowienia.

- Ach! Profesorze, jak dobrze pana widzieć. Póki pamiętam, uwarzyłeś mi ten eliksir, o który cię prosiłem, Severusie? - Zapytał dyrektor jak zwykle uprzejmym tonem.

Emily skrzywiła się na głos profesora. Ślizgoni nigdy za nim nie przepadali, zawsze był bardzo przychylny dla Gryffindoru, uwielbiał chorego Pottera i cokolwiek by ten pajac nie zrobił, siwy starzec stał przed nim murem. W gruncie rzeczy był jednak dobrym dyrektorem i nie można było na niego zbytnio narzekać.

- Profesorze, ona tam jest, siedzi w salonie. Ona tam jest - dziewczyna usłyszała cichy szept z korytarza.

- Dobrze Severusie, dobrze. Porozmawiajmy z nią zatem - powiedział profesor Dumbledore i wszedł szybko do salonu.

Był to wysoki mężczyzna o jasnych, niebieskich oczach i okularach połówkach na nosie. Jego głowę jak i  brodę zdobiły gęste, srebrno-białe włosy. Nosił też bardzo jasne szaty, czym wyróżniał się na tle innych czarodziei.

- Dobry wieczór panno Waiss, jak się panienka miewa? - Zapytał uśmiechając się do niej.

Usiadł w fotelu, w którym zawsze siadał profesor Snape i spojrzał na niego kiedy ten wszedł do pokoju.

- Severusie? Zrób mi proszę herbatki - powiedział przerzucając wzrok ponownie na brunetkę. - Panno Waiss. Chyba wie pani o czym będziemy rozmawiać?

Emily kiwnęła powoli głową. Dumbledore jednak nie miał zamiaru zaczynać, dopóki nie otrzyma swojej herbatki, o którą poprosił. Snape zniknął więc w kuchni, a dyrektor chwycił jedną ręką nowe wydanie Proroka. Przyjrzał się pierwszej stronie, uśmiechnął do siebie i spojrzał na młodą dziewczynę.

-Ach, czego to ta Rita Skeeter nie wymyśli - zaśmiał się odkładając gazetę na miejsce.

Emily rzuciło się w oczy to, że dyrektor posługuje się tylko jedną ręką. Drugą miał ułożoną na kolanach, przykrytą materiałem, wyglądała tak, jakby nie była do końca sprawna. Brunetka zatrzymała na niej wzrok, kiedy jednak profesor Snape wszedł, przestała. To w końcu nie była jej sprawa.

- Severusie, czy wyjaśniłeś pannie Waiss w jaki sposób doszło do twojego kontaktu z jej matką? - Zapytał zerkając na niego znad swoich okularów.

Czarnowłosy mężczyzna skrzywił się mimowolnie, wyprostował się i przerzucił swój wzrok na młodą czarownicę. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę. Dyrektor jakby nic sobie z tego nie robił, popijał tylko swoją herbatkę obserwując to Severusa, to Emily.

- To był jakiś rok po zakończeniu szkoły - zaczął. - Siedziałem w jakimś pubie na Nokturnie, to był dla mnie zły okres. Twoja matka pojawiła się tam. Zawsze piękna, mądra krukonka, szkoda tylko, że taka pyszna. Uważała, że wszystko jej się należy. Nie potrafiła znieść, że byłem jedynym mężczyzną z jej roku, który się za nią nie uganiał - mówił do niej swoim ostrym, pełnym jadu głosem.

Emily słuchała go, ale nie mogła uwierzyć w to, co profesor mówił. Nie taką mamę znała. Jej rodzicielka była miłą, kochającą osobą, która zawsze służyła pomocą. Chodziła do pracy, zajmowała się domem, była normalną kobietą, a nie pyszczną, egoistyczną damą, która za cel obrała sobie zdobycie każdego mężczyznę w szkole.

- Kłamiesz - wysyczała patrząc na niego.

Profesor nic nie robił sobie z jej wypowiedzi. Nadał wpatrywał się w nią niewzruszenie, ich spojrzenia spotkały się, iskry leciały na prawo i lewo. Czuć było ogromną złość po obu stronach.

- Piliśmy razem, rozmawialiśmy, nie pamiętam dokładnie co tam się stało. Wylądowaliśmy w łóżku, rano już jej nie było - przerwał na chwilę.

- Kłamiesz! - Powtórzyła się tym razem krzycząc.

- Dziewięć miesięcy później zjawiła się pod moim domem, miała ciebie na rękach - kontynuował nie zwracając uwagi na ton córki. - Stwierdziła, że to moje dziecko, ale ona nie chciała, by ktokolwiek się o tym dowiedział. Uznała jednak, że powinienem wiedzieć. Więcej się nie spotkaliśmy - przerwał na chwilę, ale cały czas wpatrywał się jej prosto w oczy. - Jesteś do niej bardzo podobna. Tak samo pyszna, jak coś ci się nie udaje, to masz wielkie pretensje do całego świata. Myślisz, że nie wiem o twoim bawieniu się kosztem młodszych mugolaków? Zawsze uważałaś się od nich lepsza. Za facetami też się tak uganiasz?

- Severusie - poprosił Dumbledore. Mężczyzna nie chciał, by to wszystko potoczyło się w tym kierunku

Na twarzy Snape'a zagościł złośliwy uśmieszek, w ogóle nie zwrócił uwagi na dyrektora, a Emily była cykającą bombą czekającą na eksplozję. Dziewczyna ciskała przekleństwami w myślach, nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że zna ich aż tyle. Świdrowała go swoim wzrokiem, jej złość ewidentnie bawiła Severusa.

- No i co? Nagle okazuje się, że twoje mamuśka wcale nie była taka święta, prawda? - Zapytał z wyczuwalną złośliwością w głosie.

- Zamknij się! Nie masz prawa mówić tak o mojej matce! Zamknij się popieprzony idioto, jesteś tchórzem, który bał się stawić czoła prawdzie! Bałeś się nawet ze mną normalnie porozmawiać! - Krzyczała czerwieniąc się na twarzy.

Severus momentalnie znalazł się obok dziewczyny, chwycił ją mocno za ramie i podciągnął trochę do góry. Był naprawdę zdenerwowany, pobladł, a jego oczy, zwykle puste, tym razem przepełnione były złością skierowaną w stronę dziewczyny.

- Dosyć! - Powiedział profesor Dumbledore ostrym tonem.

Do Snape'a jakby nie dochodziły słowa dyrektora, dopiero kiedy się powtórzył, mężczyzna puścił dziewczynę. Odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę okna. Emily patrzyła zdenerwowana to na dyrektora, to na swojego ojca. Zerwała się z miejsca i ruszyła w stronę schodów.

- Emily, zaczekaj - powiedział za nią starszy mężczyzna.

Dziewczyna jednak nie zatrzymała się, wbiegła do swojego pokoju zatrzaskując za sobą drzwi z hukiem. W salonie został tylko dyrektor oraz Severus. Czarnowłosy niespecjalnie przejął się ucieczką Emily. Miał do niej w sumie żal, że pojawiła się właśnie w tym momencie, najgorszy z możliwych.

- Severusie, musisz sobie jakoś z nią poradzić. Nikt się nie może o tym dowiedzieć - powiedział Dumbledore.

Sewerus nic nie odpowiedział, zamiast tego wyszedł z salonu, po chwili wrócił z kilkoma fiolkami jakiegoś eliksiru. Wręczył je dyrektorowi, następnie spojrzał mu prosto w oczy.

- Czy ona musi...? - Zaczął.  

- Musi, nie ma gdzie iść. Jesteś jej jedyną rodziną. Jeden rok, dasz sobie radę - powiedział starszy mężczyzna, następnie wstał i skierował się w stronę schodów. - Daj nam chwilę.

Profesor Dumbledore ruszył schodami do góry, szedł tak jakby dobrze wiedział, w którym kierunku ma się udać. Podszedł do drzwi na przeciwko, zapukał cicho, ale zanim uzyskał odpowiedzieć wszedł do środka. Emily siedziała na łóżku, wpatrywała się w podłogę, sprawiała wrażenie nieobecnej, pogrążonej w innym świecie.

- Posłuchaj mnie, Emily - zaczął mężczyzna.

- Nie chcę pana słuchać! - Powiedziała głośno i stanowczo mając nadzieję, że mężczyzna zrezygnuje. Ale tak się nie stało, dyrektor zamiast tego podszedł bliżej niej i położył jej dłoń na ramieniu.

- Wiem co czujesz, zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo cię to...  

- Nic pan nie rozumie! - Krzyknęła wstając i strącając jego rękę. - Moja matka nie żyje, najgorszy nauczyciel w szkole okazuje się być moim ojcem i muszę spędzić z nim tyle czasu!  

Dumbledore usiadł obok, wpatrzył się w miejsce, w które jeszcze przed chwilą patrzyła dziewczyna. Zapadła cisza, której Emily nie potrafiła zrozumieć. Stała obok jakiegoś starego dziadka, który kompletnie nic nie rozumiał, a próbował jej wmówić, że jest inaczej.

- Niech mnie pan zostawi, nie chce z panem rozmawiać. Poradzę sobie sama - powiedziała hardo.

Spojrzała na dyrektora pewnym wzrokiem, ten widząc jej spojrzenie dał za wygraną, chyba zrozumiał, że dziewczyna nie ma zamiaru z nim rozmawiać. Nie miał powodu, by nie wierzyć Emily, że sobie nie poradzi. Na pewno jej się uda, nie jest przecież mięczakiem, tchórzem, nie ucieknie tak jak zrobili by to inni.

- Wakacje szybko miną, panno Waiss. Wiem, że prawda jest bolesna... Do widzenia, Emily. Do zobaczenia pierwszego września - powiedział jak zwykle uprzejmym głosem i opuścił jej pokój.

Dziewczyna usiadła na łóżku, wpatrywała się w miejsce zniknięcia profesora.

- Stary dureń - wymruczała.

Chwilę później usłyszała jakieś rozmowy na dole, potem trzask drzwi. Dyrektor wyszedł, Snape wszedł po schodach na górę i zamknął się w pokoju obok. W całym domu zapadła cisza.

Tego dnia nie rozmawiali już ze sobą. W sumie, to przybycie profesora Dumbledor'a nic nie zmieniło. Znowu unikali siebie jak ognia, tyle że teraz dziewczyna za każdym razem, gdy mijała Snape'a czuła ogromną złość i chęć rzucenia się na niego za to, co opowiadał o jej matce.

Jakiś czas później, w domu pojawił się kolejny lokator - Peter Pettigrew, jak go nazwał Severus. W dniu, kiedy Peter pojawił się profesor wszedł do pokoju Emily, aby ustalić nowe zasady.

- Od dzisiaj zabraniam ci schodzić na dół, jedzenie sam będę ci przynosić. Nie odzywaj się, zachowuj się tak jakby cię tu nie było - powiedział tylko i wyszedł zamykając za sobą drzwi.

Jak się potem Emily dowiedziała jej pokój dodatkowo został zakamuflowany. Próbowała dowiedzieć się czegoś o tym Peterze, ale ani w swojej pamięci ani w starych wydaniach Proroka nic na jego temat nie było. Po pewnym czasie przestała się tym interesować.

Dni dla Emily były ciągle takie same. Pobudka, śniadanie, spędzanie czasu samej w pokoju, obiad, potem kolacja, spać. Gdyby nie książki przyniesione przez Snape'a dziewczyna pewnie zanudziła by się na śmierć. Tak przynajmniej mogła sobie poczytać o eliksirach albo innych rodzajach magii. Akurat zaczytana była w czymś związanym z czarną magią, kiedy pod domem usłyszała kobiece głosy, a następnie pukanie do drzwi. Peter otworzył, goście weszli do środka, słychać było jeszcze jakiś huk i wszystko ucichło. Emily podeszła do swoich drzwi, przystawiła ucho do drewnianej powierzchni, ale nic nie usłyszała. Wzięła szklankę i wykorzystała „mugolski” sposób, który też nie dał zbyt dużo. Ile by dała, aby teraz być na dole pod drzwiami i wiedzieć o co chodzi. Coś się działo, coś się szykowało, a ona nie wiedziała co.

Bardzo ją to drażniło, gdyż dziewczyna lubiła wszystko wiedzieć. Kiedy jeszcze miała normalne życie, kiedy była w jakby innym świecie, uwielbiała wraz z przyjaciółkami plotkować, obgadywać i naśmiewać się z innych, na przykład dziwnych loczków Granger albo prostych drutów Parkinson. O ile Granger była jeszcze znośna, kiedy się nie wymądrzała, tak Pansy wszystkim dookoła działała na nerwy. Wstrętna, zarozumiała, zapatrzona w Draco idiotka, która robiła wszystko, by mu się przypodobać. Ciekawe czy naprawdę była taka głupia, że nie widziała tego, że wszyscy się z niej śmieją, a Malfoy po prostu ją wykorzystuje. Na wspomnienie tej dziewczyny, na twarzy Emily zagościł złośliwy uśmieszek.

Goście po chwili opuścili dom, Emily zerwała się z pod drzwi i stojąc przy oknie starała się dostrzec kto to był, ale kobiety zniknęły pod budynkiem szybciej niż się pojawiły.

Zrezygnowana podeszła do łóżka, mrucząc coś niezadowolona pod nosem położyła się na nim i wróciła do czytania lektury. Nie wiedziała ile czasu minęło, za oknem zdążyło się już naprawdę ściemnieć, kiedy Snape wsunął się do jej pokoju znów bez pukania.

Czasami Emily zastanawiała się co by zrobił, gdyby dziewczyna była akurat w samej bieliźnie albo w ogóle była by naga. Posiadanie obok swojego pokoju własnej łazienki sprawiało, że czasami przechodziła tak z jednego pomieszczenia do drugiego. Tą łazienkę „wyczarowali” już na drugi dzień jej przyjazdu, dziewczyna wymusiła ją trochę na Severusie, ale chyba był to dobry pomysł zważając na aktualną obecność lokatora, który o Emily nie powinien nic wiedzieć.

- Jutro z samego rana razem z Peterem wychodzę, wrócimy wieczorem, dlatego cały dzień masz dla siebie. Masz pojechać na Pokątną, pokazać się ludziom, aby wiedzieli, że nie zapadłaś się pod ziemię. Masz wrócić przed godziną osiemnastą - powiedział stanowczo.

Dziewczyna kiwnęła głową, profesor od razu wyszedł z pomieszczenia. Emily naprawdę się ucieszyła, że w końcu może opuścić te cztery ściany. Wyjdzie, pooddycha świeżym powietrzem, poczuje się znowu jak prawdziwa czarodziejka, będąca wśród „swoich”.

Następnego dnia wstała z naprawdę dobrym humorem. Zaczęła się przygotowywać, wybierała ubrania z największą starannością, czuła się tak jakby wychodziła na przepustkę z Azkabanu. To było naprawdę cudowne uczucie.  

Kiedy profesor wraz z Peterem wyszli z domu Emily wybiegła ze swojego pokoju wielce uradowana, pierwszy raz od kilku tygodni na jej ustach zagościł uśmiech. W tym domu czuła się jak w więzieniu, więc co się dziwić, że nawet do kuchni poszła w podskokach. Zjadła śniadanie i od razu zaczęła zbierać się do wyjścia. Chwyciła jeszcze tylko swoją brązową torebkę i stanęła przed lustrem, aby sprawdzić czy na pewno dobrze wygląda. Poprawiła ciemne włosy opadające jej na ramiona, miała dzisiaj szarą bluzkę na ramiączkach i cieniutki sweterek w jasnym odcieniu zielonego. Pozwoliła sobie nawet odsłonić nogi zakładając krótkie spodenki. Po chwili nie było jej już w domu.

Na Pokątną udała się jak zwykle Błędnym Rycerzem, podróż chwilę trwała, ale tym razem nawet to nie potrafiło wyprowadzić dziewczyny z równowagi. Naprawdę nie mogła się już doczekać. Weszła do Dziurawego Kotła, przeszła przez niego witając się z Tomem i ruszyła za budynek. Zauważyła, że lekko trzęsły jej się ręce, kiedy dotykała różdżką cegiełek, była strasznie podekscytowana.

Pokątna pokazała jej się jak zawsze z najlepszej strony, było tam pełno ludzi, tak jak ostatnio pogrążonych we własnych sprawach. Dzisiejszy dzień był bardzo ciepły, dlatego dziewczyna postanowiła udać się do lodziarni, a potem najwyżej pokręci się po sklepach, może po samym Londynie.

- Emily?! Emily! - Usłyszała za sobą krzyki.

Odwróciła się szybko chcąc przekonać się, kto ją nawołuje. Ogromny uśmiech pojawił się na jej twarzy, kiedy zauważyła, że w jej stronę biegną dwie dziewczyny – jej przyjaciółki.

***

Rozdział czwarty napisany. Mam do niego mieszane uczucia, kiepsko mi chyba wyszły dialogi. Nie wiedziałam za bardzo jak mam przedstawić tą ich kłótnie i zastanawiam się czy Snape nie wyszedł mało Snapowaty. Rozdział jest trochę dłuższy, mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza. Standardowo, jeśli widzicie jakieś błędy, to dajcie znać. W ogóle, cała historia obsadzona jest w szóstej części Harry'ego Pottera, dlatego musiałam wpleść w to jakoś to, że Peter mieszkał ze Snapem oraz przybycie pani Malfoy i Lestrange do domu Severusa. Mam nadzieję, że nie zepsułam za bardzo. Czekam na szczere opinie, tylko nie jedźcie po mnie za bardzo. Pozdrawiam ;P