Rozdział piąty

Dziewczyna nie spodziewała się takiego spotkania. Już dawno pogodziła się z tym, że swoje najlepsze przyjaciółki zobaczy dopiero w Hogwarcie, a tu o dziwo stały one przed nią z szerokimi uśmiechami na twarzach. Emily przytuliła je obie, w jej oczkach można były wypatrzeć małe iskierki szczęścia.

Alice i Liliana, dwie najlepsze dziewczyny na świecie. Waiss przyjrzała się im dokładnie jakby nie widziała ich od roku i stwierdziła, że żadna kompletnie się nie zmieniła. Alice Walker, średniej wielkości blondyneczka o pięknych niebieskich oczach. Jej włosy zawsze zawijały się w śliczne loki i Emily często żałowała, że nie posiada takich samych. Była to przebojowa dziewczyna, z tysiącem pomysłów na godzinę. Dla swoich znajomych była bardzo miła, ale jeśli jakiś uczeń zaszedł jej za skórę, to równie dobrze mógł się więcej nie pokazywać na korytarzach. Walker wtedy nie przejmowała się czy mogłaby dostać szalaban czy nie, tylko szybko załatwiała swoje sprawy. Liliana Shelley była jej kompletnym przeciwieństwem, długie brązowe włosy, piegi na twarzy i małe, piwne oczy. Przez pierwszych kilka lat była strasznie nieśmiała, wszyscy dziwili się, jak taka osoba jak ona może należeć do takiego wielkiego domu jak Slytherin. Po małej walce pomiędzy nią a irytującym gryfonem, Lil stała się zupełnie inną osobą. Zrobiła się trochę władcza, pewna siebie i wszystko co robiła, musiało być zrobione perfekcyjnie. Cała trójka, na swoim roczniku tworzyła taką małą „elitę”.

- Emily! Pisałyśmy do ciebie, tyle listów wysłałyśmy, a ty na żaden nam nie odpisałaś. Tą samą sową wracały one do nas z powrotem – żaliła się Alice patrząc surowym wzrokiem na przyjaciółkę.

Waiss nie wiedziała co ma powiedzieć, dziewczyny pewnie pisały na adres, który podała, kiedy myślała, że będzie mieszkać u babci, a teraz jej przecież tam nie było. Dziewczyna musiała szybko wybrnąć jakoś z tej sytuacji, nie mogła przecież wyjawić prawdy przyjaciółkom. Nie dlatego, że nie chciała, czy się wstydziła. Alice oraz Lil były dla niej jak rodzina i nie miała problemów, aby mówić im o wszystkim. W tej jednak chwili bała się reakcji profesora i dyrektora, przecież nikt nie miał się o tym dowiedzieć.

- Yyy, no tak, wiem. Nie było mnie w domu, wyjechałyśmy z babcią. Prawdę mówiąc, wróciłyśmy tylko na tydzień – powiedziała na szybko, miała nadzieję, że dziewczyny nie zauważą kłamstwa.

Ani blondynka ani brunetka chyba nie zorientowały się, że coś jest nie tak. Uśmiechnęły się jeszcze szerzej, na hasło „podróże” obie reagowały praktycznie tak samo. Nie raz dziewczyny siedząc w pustym pokoju wspólnym rozmawiały o wycieczkach, o tym co chciałyby zobaczyć i obiecały sobie, że jak jedna gdzieś pojedzie, to potem dokładnie wszystko zrelacjonuje.

- Tak? Byłaś w końcu w tej Francji? Myślałam, że skoro twoja mama uma... - Zapytała Lil, w połowie zdania zacinając się, ponieważ udało jej się wejść na dość drażliwy temat.

- Spokojnie – uspokoiła ją Emily. - Tak, byłam we Francji, potem jedziemy... e... do Ameryki.

Dziewczyna znowu skłamała i nie czuła się z tym najlepiej. Musiała na szybko wymyślić jakieś państwa, przecież trzeba było im coś poopowiadać. Francja wiadomo, Emily była bardzo podekscytowana na ten wyjazd z mamą i dużo czytała na temat tego państwa od strony magicznej i niemagicznej, a w Ameryce kiedyś już była, opowiadała i dziewczyny pewnie nie będą ponownie pytać.

- Znowu do Ameryki? A jak było we Francji? - Zapytała blondynka. - Chodźmy na lody, usiądziemy w środku i nam opowiesz.

Wszystkie trzy zgodziły się i ruszyły w stronę Lodziarni Floriana Fortescue. Był to mały sklepik niedaleko przejścia pomiędzy Dziurawym Kotłem a Pokątną. Utrzymany był w dojść jasnych, cukierkowych kolorach, a nad drzwiami, można było podziwiać zaczarowane, namalowane dzieci, które zajadając lody machały do przechodniów i zachęcały ich do wejścia do środka. Kiedy już się tam weszło, trafiało się do wspaniałej krainy smaków i zapachów, chociaż nie tak cudownej jakim było Miodowe Królestwo. Za drewnianą ladą stał Florian wraz ze swoim pomocnikiem i z radością obsługiwał kupujących. Trzy młode damy podeszły do niego z wcześniej wybranymi już smakami lodów, które chciały kupić.

- Co dla pań? - Zapytał posyłając każdej uroczy uśmiech.

- Trzy razy po jednej gałce, jedna czekoladowa, druga truskawkowa, trzecia wiśniowa – powiedziała Liliana podając mu odliczoną kwotę pieniędzy.

Nie musiały długo czekać, już po chwili siedziały przy stoliku zaraz pod ścianą, tak, że miały dobry widok i na ulicę i wejście do sklepu.

- Jak wam mijają wakacje? - Zapytała Emily, chcąc zejść na jakiś mniej drażliwy temat.

Dziewczyny od razu rozgadały się. Okazało się, że spędzały razem ten czas w domu Alice. Opowiadały pełno różnych historii. Na przykład miały iść na rodzinne spotkanie państwa Walker, oczywiście Alice i Lil wystrojone, wchodziły do salonu, kiedy obok nich przebiegł mały chłopiec z sokiem wiśniowym. Podobno Alice nie mogła przestać się śmiać widząc rozzłoszczoną Lil z wielką plamą na sukience, goniącą małego chłopca i próbującą udusić go gołymi rękoma. Waiss słuchając ich opowiadań na chwilę zapomniała o tym co ją spotkało. Kiedy jednak dziewczyny skończyły, na jej twarzy pojawił się dziwny smutek i ból, który mimo największych starań nie potrafiła ukryć.  

- Emily, co się stało? - Zapytała Lil pełnym współczucia głosem. - Nie martw się, wszystko się ułoży.

- Nic się nie ułoży – brunetka odpowiedziała z wyczuwalną złością w głosie.

Podparła łokcie o stół, na dłoniach położyła brodę, wpatrywała się przed siebie przypominając sobie, że za kilka godzin będzie musiała wrócić do domu Snape'a i znów będzie siedziała w zamknięciu przez najbliższy czas. Nie chciała tego, ale nie znała innego wyjścia.

- Emily, co się dzieje? - Dziewczyna zapytała ponownie.

Alice siedziała obok i wpatrywała się to w jedną, to w drugą powoli zajadając swoje lody. Czuła, że Emily nie chce rozmawiać na ten temat, Lil natomiast była bardzo uparta i zapewne nie odpuści dziewczynie, dopóki nie dowie się co jest na rzeczy. Jak na zawołanie, przez przejście na Pokątną przeszła nieudacznica z trzeciego roku. Była Puchonką, wykazywała duże skłonności do robienia sobie krzywdy. Ile razy już spadła ze schodów, czy walnęła się o coś i to tylko na oczach tej trójki.

- Patrzcie kto idzie – powiedziała pokazując przez szybę

Dziewczyny automatycznie odwróciły głowę, na twarzy Lili pojawił się delikatny uśmieszek, Emily natomiast patrzyła się na Puchonkę nie pokazując żadnych swoich uczuć. W tym momencie, taka zabawa jakoś nie szczególnie ją bawiła. Lil jednak chyba spodobał się pomysł.

Brunetka wyciągnęła swoją różdżkę, wycelowała ją w Puchonkę z szerokim uśmiechem na twarzy. W tym jednak momencie Emily złapała ją i przekręciła w inną stronę.

- Przestań – powiedziała stanowczo.

Puchonka przestała być obiektem zainteresowań, brunetka i blondynka patrzyły na Waiss z dziwnym wyrazem twarzy. Obie miały wrażenie, że coś jest naprawdę nie tak i nie chodzi tu tylko o nagłą śmierć matki i ból po jej utracie.

- Przecież wiesz, że żartuje – odpowiedziała chowając drewniany patyk do torebki. - Mów co się dzieje. Coś się stało, nie chcesz nam powiedzieć co i powiem więcej... W ogóle nie wierzę w twój wyjazd do Francji.

- Nie wierzysz? - Zapytała zdezorientowana Alice.

Napotykając jednak na surowe spojrzenie Lil odwróciła głowę i utkwiła swój wzrok w drugiej przyjaciółce, która aktualnie wpatrywała się w swoje palce, skubiąc skórkę dookoła paznokci. Trwały tak w długim milczeniu, aż w końcu zniecierpliwiona Alice położyła dłoń na przedramieniu brunetki.

- Czy my mamy długo namawiać cię do powiedzenia nam prawdy? - Zapytała zniecierpliwiona.

- Nie rozumiecie, nikt nie może się o tym dowiedzieć...

- Emily, ale przecież my nikomu nie powiemy, a tobie będzie łatwiej – nadal przekonywała ją blondynka.

Dziewczyna wstała, przeszła obok swoich przyjaciółek i jak gdyby nigdy nic wyszła z lodziarni. Zdezorientowane dziewczyny wybiegły za nią, ale Emily nie zatrzymała się. Szła przed siebie, sama nie wiedziała dokładnie dokąd. Kroczyła powoli, tak, że Alice i Liliana spokojnie ją dogoniły. Szły obok siebie, w nieznanym żadnej kierunku, wyszły z Pokątnej, przeszły przez Dziurawy Kocioł i wyszły na niemagiczną część Londynu.

Ulice jak zawsze tętniły życiem, ludzie śpieszyli się gdzieś, na chodnikach był więc tłok, który strasznie denerwował młodą pannę Waiss. Samochody stały w korkach, co chwilę słychać było trąbienie klaksonów, krzyki kierujących albo sygnał karetki próbującej przecisnąć się przez podwójny wężyk samochodów.

Dziewczyny poszły chodnikiem, przeszły przez jedne pasy, potem drugie. Po kilkunastu minutach trafiły do parku niedaleko domu Emily. Od śmierci mamy nie była w środku, bała się tam iść, ale czuła, że dzisiaj jest to odpowiedni moment. Było jeszcze wcześnie, miała kilka godzin no i jej przyjaciółki były razem z nią.

- Opowiem wam, ale w domu. Pójdziecie ze mną? - Zapytała patrząc na nie proszącym wzrokiem.

Obie dziewczyny zgodziły się. Przeszły więc park, do którego trafiły i stanęły przed starą kamienicą. Zbudowana była z czerwonej, już kruszącej się cegły, dach pokryty był czarną dachówką, przed wejściem do domów stały małe ogródki, którymi gospodarze mogli się zajmować. Dom pani Waiss nie był jakoś specjalnie ukryty, stał pomiędzy dwoma innymi domami, należącymi do mugoli.

Akurat, kiedy Emily szukała w torebce klucza jedna z sąsiadek wyszła z całą rodziną z domu. Widząc dziewczynę uśmiechnęła się radośnie i podbiegła do niej.

- Och, Emily! Tak strasznie mi przykro z powodu twojej mamy. Chcieliśmy iść na pogrzeb, ale nie wiedzieliśmy, gdzie się miał odbyć. W tym czasie listonosz przyniósł paczkę dla was, mam ją w domu. Jeśli chcesz mogę ci ją zaraz przynieść – mówiła radośnie kobieta, chyba bardzo cieszyła się z tego, że spotkała dziewczynę.

- Nie trzeba, teraz nie bardzo mam czas. Wpadnę po to później, Pani Miller – odpowiedziała uprzejmie.

Kobieta, wraz z mężem i dwójką dzieci pożegnała się i oddaliła w stronę parkingu, gdzie zaparkowany stał ich samochód. Emily spojrzała na Lil.

- Wyczyścisz im pamięć? - Zapytała.

Brunetka kiwnęła głową, wyciągnęła różdżkę ruszając za nimi. Stanęła za krzakami i wycelowała, w zajętych pakowaniem się do samochodu, ludzi.

- Obliviate – powiedziała.

Czwórka osób, która jeszcze przez chwilę rozmawiała o okropnej śmierci pani Waiss, teraz stała i zastanawiała się czemu o tym kimś rozmawiają. Liliana wróciła do przyjaciółek, weszła już do otwartego domu i zamknęła za sobą drzwi.

Było to naprawdę ładnie urządzone miejsce. Liliana stała akurat w przedpokoju, w małym, podłużnym pomieszczeniu ze schodami na górę. Na ścianach wisiało dużo ruchomych obrazów, w kątach stały rośliny, które pokryte były warstewką kurzu. W poszukiwaniu przyjaciółek brunetka weszła do salonu, w którym je zastała. Emily siedziała na kanapie i wpatrywała się w telewizor, a Alice krążyła po pokoju przyglądając się kolejnym zdjęciom. Dziewczyny były już tu kiedyś, spędziły tu całe wakacje kilka lat temu i miały okazję poznać mamę swojej przyjaciółki. Jednak od ich ostatniego pobytu tutaj dużo się zmieniło.

- Emily – powiedziała Alice. - To ty?

Dziewczyna wstała, podeszła do blondynki i spojrzała na zdjęcie. Przedstawiało ono ją i jej mamę na ostatnie święta, dziewczyna miała ładnie ułożone włosy, więc może dlatego Alice jej nie poznała.

Po policzku Waiss popłynęły łzy. Zdjęła obraz z ściany i przytuliła je do siebie. Znowu się rozpłakała. Przyłożyła czoło do ramienia przyjaciółki licząc na to, że zostanie przytulona. Tak bardzo brakowało jej ciepłego dotyku jakim była darzona przez mamę. A ten cholerny profesor mówił, że była ona zupełnie inna. W ogóle jej nie znał!

Blondynka widząc, że Emily przytula się do niej zapłakana objęła ją ramieniem, drugą ręką przywołała do siebie Lil i obie starały się pocieszyć jakoś dziewczynę. Kiedy w końcu się udało, cała trójka weszła na piętro. Waiss nie dała rady oprzeć się, aby nie wejść do pokoju mamy, tam więc pierw zajrzały.

Emily była tam rzadko i nie wiedziała co może zastać. Jasno zielone ściany, jasne meble i drewniana podłoga. Na ścianach i na komodzie stały kolejne zdjęcia z każdego etapu życia córki. Od narodzin, pierwsze pójście do Hogwartu, pierwszy przelot na miotle, wakacje w Stanach i kolejne zdjęcia z ostatnich świąt. Dziewczyna wyszła z tamtą szybciej niż weszła, bała się, że znowu się rozpłacze.

Ostatnia, która wyszła zamknęła drzwi za sobą, a potem podążyła korytarzem do pokoju Emily. Właścicielka pomieszczenia siedziała na łóżku i rozglądała się jakby była w tym miejscu po raz pierwszy. Jasnofioletowe ściany, duże, dwuosobowe łóżko, szafa, komoda i biurko. Ściany udekorowane były proporczykami Slytherinu, zdjęcia zrobione w szkole, kilka roślin i obrazów. Jak na ślizgonkę to pokój był bardzo ładny i przytulny. Gdyby ktoś nie wiedział, to pewnie nie pomyślałby, że mieszkanka tego pokoju jest lub była uczennicą tego domu.

- Opowiesz nam w końcu co się dzieje? - Zapytała Lil siadając na krześle przy biurku.

Emily popatrzyła, to na jedną to, na drugą i westchnęła cicho. Skoro obiecała, to nie mogła nie powiedzieć. Bała się tego jednak, nie wiedziała jak zareagują, nie chciała, aby były złe.

- Nie byłam we Francji, nie będę w Stanach, nie mieszkam z babcią – powiedziała szybko.

Spuściła głowę, ale czuła na sobie wzrok dziewczyn. Bała się na nie spojrzeć, wiedziała, że mogą się gniewać i było jej głupio, że skłamała i to im.

- Ja nie wiem jak ja mam wam to opowiedzieć. Nie mogę powiedzieć wszystkiego, na razie jednak mieszkam profesorem Snapem – powiedziała, czekając na ich reakcję.

Alice podeszła do przyjaciółki, pogładziła ją po ramieniu, a potem usiadła obok.

- Rozumiem, powiesz nam wtedy, kiedy będziesz mogła – powiedziała.

Emily spojrzała na nią, uśmiechnęły się do siebie i przytuliły. Szkoda, że Lil nie była do tego taka skora. Patrzyła srogo na obie dziewczyny, wiedząc jednak, że jest w mniejszości westchnęła tylko cicho i kiwnęła głową.

- A może zamieszkasz z nami? Może profesor się zgodzi? Zapytaj go – powiedziała podekscytowana blondynka.

Waiss kiwnęła głową, miała nadzieję, że się zgodzi, ponieważ nie wiedziała, czy długo u niego wytrzyma.

W domu spędziły kilka godzin, Emily dobrała sobie trochę rzeczy, pooglądały mugolską telewizję, która Lilianie nie za bardzo się podobała, posłuchały trochę muzyki, posprzątały i podlały kwiatki. Dziewczyna rzuciła też zaklęcia, aby roślinki cały czas miały wilgotną ziemię.

Po południu stały już przed domem. Trzeba było go jakoś zabezpieczyć przed zainteresowaniem mugoli. Kiedy Lil i Alice pilnowały, czy aby nikt ich nie widzi, Emily rzucała zaklęcia ochronne.

- Colloportus – powiedziała celując w zamek od drzwi kończąc tym samym całą procedurę.

- Idziemy? - Zapytała panna Shelley.

Dziewczyny kiwnęły głowami, a potem ruszyły w stronę jednej z pustych uliczek. Emily stanęła na krawężniku, wyciągnęła różdżkę przed siebie, a przed nią pojawił się Błędny Rycerz.

- Dlaczego się nie teleportujesz? - Zapytała Lil w tym samym momencie.

- Przecież wiesz, że nie lubię – odpowiedziała brunetka. - Do zobaczenia pierwszego września.

Podeszła do dziewczyn, pożegnała się z nimi, było jej bardzo przykro, że nie może iść z nimi, ale wiedziała, że bardzo by jej się oberwało, gdyby nie wróciła do Cokeworth.

- Zapytaj się – poprosiła ją jeszcze Alice, a potem we dwie teleportowały się.

Emily weszła do Błędnego Rycerza, usiadła na jednym z siedzeń i ruszyła w drogę powrotną. W domu była koło godziny siedemnastej, czyli miała jeszcze trochę czasu. Zdążyła zrobić sobie coś do jedzenia, a potem w swoim pokoju czekała na profesora.

Nie minęło kilkanaście minut, kiedy on wraz z Peterem wrócił z powrotem. Dziewczyna słyszała, jak Snape każe mu iść do piwnicy, którą zapewne zamieszkiwał, a potem sam wszedł po schodach do góry i wsunął się do pokoju dziewczyny.

- Jesteś, to dobrze – powiedział.

- Profesorze, mam pytanie – zatrzymała go, bo mężczyzna chciał już wychodzić. - Spotkałam przyjaciółki na Pokątnej, zapytały się mnie, czy nie chciałabym zamieszkać razem z nimi, znaczy u Alice Walker na resztę wakacji.

Usta profesora ułożyły się w prostą linię, zmierzył dziewczynę wzrokiem, spojrzał na jakąś nową walizkę stojącą obok tej starej i złapał za klamkę.

- Nie, twoje miejsce do końca wakacji jest tutaj – powiedział ostro, a potem opuścił pokój.

Waiss wiedziała, że tak będzie, więc nawet nie robiła sobie nadziei. A raczej wmawiała sobie, że żadnej nadzieli sobie nie zrobiła, chociaż bardzo jej zależało. Położyła się na brzuchu, wyciągnęła zdjęcie swoje i mamy z pod poduszki i przyjrzała mu się.

- Mamo, jaka ty byłaś na prawdę?

***

No i rozdział piąty napisany. Powiem wam, że w pewien sposób jestem z siebie dumna, ponieważ to pierwsze opowiadanie, na którym jest już pięć rozdziałów plus prolog. Jak dla mnie to naprawdę dużo. Możecie się śmiać, ale moje opowiadania zawsze kończyły się na góra trzecim rozdziale. To jak już się tak rozczulamy, to chciałabym podziękować wszystkim tym, którzy jeszcze ze mną są, czytają i komentują. Wiem, że ja jestem często do tyłu, przeczytam ale nie skomentuje, ale to przez to, że mam mało czasu. Teraz mam ferie, to obiecuje, że wszystko nadrobię.

Standardowo, jeśli widzicie jakieś błędy, powtórzenia, braki przecinków lub literówki, to mówcie - na pewno poprawię. 

Już 3 i pół tysiąca odwiedzin mojego bloga. Bardzo się z tego ciesze, mam nadzieję, że naprawdę wam się podoba. Pozdrawiam serdecznie.