Specjalny [Część pierwsza]

Amelia stała na schodach wraz ze swoimi przyjaciółkami. Ubrana była w szaty w kolorach domu Roveny Ravenclaw, co jakiś czas rozglądała się i pokazując coś swoim koleżanką śmiała się z tego.  Czekały akurat na ostatnią w tym roku lekcję eliksirów. Profesor Slughorn obiecał wymyślić dla nich jakieś ciekawe zajęcie.

Nagle, obok dziewczyn przeszedł trochę wychudzony, z długimi, przetłuszczonymi włosami chłopak. Severus Snape, bo tak miał na imię, minął je posyłając im obojętne spojrzenie. Był chyba jedynym chłopakiem w szkole, który kompletnie nie zwracał uwagi na pannę Waiss, tylko wpatrywał się swoimi ciemnymi oczami w rudą czuprynę Evans. Nawet Potter, który deklarował się, że jest po końcówki uszu zakochany w tym rudzielcu, czasami obejrzał się za Amelią, kiedy ta przechodziła obok. A jej bardzo się to podobało.

- Jak on mnie irytuje - stwierdziła dziewczyna obracając się do niego plecami.

Pora była iść na zajęcia, ale Amelia nie sprawiała wrażenia osoby, której chciałoby się tam udać. Było to do niej dosyć niepodobne, ponieważ była bardzo mądrą dziewczyną. W końcu tylko takie osoby zostają Krukonami. Była ona dobra prawie ze wszystkich przedmiotów, nie miała jedynie talentu do wróżbiarstwa. Ten przedmiot akurat traktowała jako dosyć niepotrzebny i szybko z niego zrezygnowała.

- Co cię w nim niby denerwuje? Co on ci robi? - Zapytała jena z jej koleżanek z współczuciem patrząc na schodzącego coraz niżej Severusa.

- Swoim zachowaniem, tym, że nie zwraca na mnie uwagi. Swoim okropnym wyglądem, tym, że jest taki genialny z eliksirów - wysyczała przez zęby zarzucając dłonie na piersiach i rozglądając się buntowniczym wzrokiem.

Dziewczyny z jej towarzystwa zaśmiały się i wymieniły spojrzenia.

- Tu cię boli. Już nikt nie może być od ciebie w niczym lepszy? - Zapytała dziewczyna ponownie.

- Nie - Waiss odpowiedziała, a potem zaczęła schodzić schodami w dół.

Przez całą drogę się już nie odezwała. Kierowała się prosto przed siebie do lochów, gdzie czekał już na nich profesor, opiekun Ślizgonów i nauczyciel eliksirów. Kiedy wszystkie weszły do środka sala była zapełniona już uczniami. Część z nich siedziało przy ławkach i rozmawiało, część zagadywało na jakiś temat profesora, a ktoś inny czytał podręcznik. Tym kimś innym był oczywiście Snape, na którego widok ciśnienie Amelii podskoczyło. Usiadła w swojej ławce, niedaleko chłopaka i kątem oka zaczęła zaglądać do jego książki. Sprawiał on wrażenie, jakby była ona najważniejsza, najcenniejsza na świecie. Z tego jednak, co brunetka zauważyła to w sumie niczym nie różniła się ona od innych książek. Tak samo stara, pewnie używana, miała trochę zżółknięte kartki. Była trochę popisana, ale każdy miał jakieś swoje notatki z boku. Tak więc normalna książka, ale dla Snape'a była ona jakaś inna.

Po chwili zebrali się wszyscy spóźnialscy i profesor rozpoczął lekcje. Był to już starszy mężczyzna, według niektórych, miał trochę nie po kolei w głowie. Ubierał się w brązowo-złote szaty, zawsze elegancki i wypucowany. Prowadził swój klub Ślimaka, do którego uczęszczała również i Amelia. Co jakiś czas organizowane były bankiety, a pojawiali się na nich najzdolniejsi uczniowie oraz dzieci najbardziej wpływowych urzędników z ministerstwa. Profesor lubił otaczać się takimi ludźmi, którzy mogli coś znaczyć w przyszłości.

- Witam was moi kochani uczniowie -  powiedział uśmiechając się do uczniów. - Dzisiaj, jako że są to ostatnie zajęcia przed wakacjami pozwolimy sobie na trochę zabawy.  

Wszyscy spojrzeli po sobie podekscytowani, ciekawi byli co profesor wymyślił i na czym ta zabawa będzie polegać. Nie mogli się już doczekać, aby wszystkiego się dowiedzieć. Oczka Amelii również zabłysnęły, miała nadzieję, że może tym razem uda jej się coś uwarzyć idealnie.

- Uwarzymy dzisiaj Wywar Żywej Śmierci. Eliksir ten daje objawy podobne do śmierci, a tak naprawdę, to tylko zwykłe omdlenia. Dzisiaj będziemy go przyrządzać, a osoba, która zrobi go najlepiej dostanie to...

Mężczyzna wskazał na złoty mały pojemniczek z dziwnym płynem w środku. Stał on na biurku w specjalnym, złotym obramowaniu, które pewnie zabezpieczało flakonik przed przewróceniem się, zbiciem i wylaniem całej zawartości.

- Jest to Felix Felicis, czy też Eliksir Szczęścia. Każdy kto go wypije, będzie miał niesamowite szczęście, a wszystko czego się podejmie uda mu się w stu procentach.

Amelia wpatrywała się w profesora ze zdziwieniem. Nie myślała, że w nagrodę dostaną coś takiego. Kiedyś czytała o tym eliksirze, był naprawdę trudny do przyrządzenia i długo to wszystko trwało. Był naprawdę cenny. Po chwili przerzuciła swój wzrok na Severusa, który zaczynał wertować kartki w podręczniku.

- Jak go zrobić macie w książkach na stronie 454, a wszystkie potrzebne rzeczy znajdziecie w moich szafkach. Powodzenia - uśmiechnął się do swoich uczniów, a potem usiadł w swoim fotelu i zaczął czytać najnowsze wydanie Proroka.

Panna Waiss otworzyła szybko podręcznik na odpowiedniej stronie i zaczęła czytać skład. Co jakiś czas zerkała na Severusa, który już zabierał się do roboty. Amelia, chwilę po chłopaku podeszła do szafek, aby zabrać wszystkie potrzebne rzeczy. Brała wszystko to co brał Snape. Na jej stoliku znalazł się Piołun, jakaś roślina z rodzaju Asphodelus (a przynajmniej taki napis znajdował się na słoiku) oraz korzeń waleriany. Dziewczyna zagotowała wodę w kociołku, do którego potem wrzucała zioła. Trzeba było je przygotować. Następnie w odpowiednich ilościach i odstępach czasowych zaczęła wrzucać resztę składników, aż z jej stolika zniknął nawet Piołun. Co jakiś czas dokładnie mieszała. Brunetka zajęta swoją pracą i sprawdzaniem co chwilę przepisu z książki nie zarejestrowała tego, czy robi to samo co Ślizgon. Profesor Slughorn oznajmił im koniec lekcji, a sam zaczął przechadzać się po sali. Co jakiś czas zatrzymywał się przy jakimś uczniu.

- Coś ty tu narobił mój drogi? Ile dałeś ty tego piołunu? Chcesz się zabić? Mam nadzieję, że tego nie próbowałeś, Andy? - Zapytał przykładając dłoń do czoła jakiegoś Ślizgona.

- Nie profesorze - odpowiedział wystraszony.

- Pozbądź się tego... nic z tego nie będzie - powiedział do chłopaka, a potem skierował się do stolika Kurkonki. - Amelia, moja droga.

Stanął nad jej ławką i zaczął przyglądać się uważnie jej eliksirowi. Zamieszał w kociołku używając magii, a potem uśmiechnął się do dziewczyny radośnie, przez co czuła już smak zwycięstwa.

- Panno Waiss, bardzo dobrze to wygląda. Jeszcze pięć minut na ogniu  - odwrócił się w stronę ławki Snape'a.

Patrzył się przez chwilę na chłopca z przetłuszczonymi włosami. Ten speszony zamknął swój podręcznik, spuścił wzrok czekając na słowa profesora. Starszy mężczyzna tylko pochylił się nad kociołkiem, wciągnął zapach wywaru i uśmiechnął się szeroko. Zanurzył opuszek palca w cieczy, a potem oblizał go, jego oczy przewróciły się, a mężczyzna podparł się o ławkę.

- Profesorze!  -  Zawołała Amelia chcąc wstać do niego.

Już zaczęła mierzyć Severusa wzrokiem i w myślach oskarżać go o zatrucie Slughorna.

- Dobrze, wszystko dobrze - odpowiedział.

Wyprostował się, podszedł do swojego biurka i zabrał złoty flakonik. Wyciągnął rękę w stronę Severusa zapraszając go do siebie. Chłopak niepewnie wstał, podszedł do profesora. Otrzymał od niego ten wyjątkowy eliksir. Kiedy wrócił na miejsce wszyscy patrzyli na niego z podziwem, on oglądał zdobycz i uśmiechał się do niego delikatnie. Amelia nie była z tego wszystkiego zadowolona. Stała obok ławki czerwona na twarzy i wpatrywała się w chłopaka nie mogąc uwierzyć, że znów mu się udało. Przecież jej eliksir też był prawie idealny. Niestety tylko prawie. Nie rozumiała co w jego eliksirach jest innego, przecież korzystali z tego samego przepisu. Dlaczego mu się zawsze udawało bardziej? Przecież to takie niesprawiedliwe.

- To dzisiaj na wszystko, życzę wam dobrych wakacji. Nie zapomnijcie o pracy domowej, którą wam ostatnio zadałem!  -  Profesor pożegnał wszystkic h, a uczniowie zaczęli opuszczać sale.

Brunetka wyszła chyba jako pierwsza, wściekła zaczęła wspinać się po schodach i nie czekając na swoje przyjaciółki ruszyła w stronę pokoju wspólnego Ravenclawu. Kiedy weszła do środka (ponownie odpowiadając na dosyć trudne pytanie) cisnęła torbą w kanapę, a sama usiadła na nią i ukryła twarz w dłoniach.

- Amelia - usłyszała po chwili.

Dziewczyny dotarły już do pokoju, obsiadły ją dookoła i postanowiły chyba z nią porozmawiać. Dla nich to było chore, że ich przyjaciółka to wszystko tak strasznie przeżywa, ale nie rozumieli, że Snape jest dla niej bardzo... przeciwnikiem, którego chce pokonać, a od kilku lat na każdym kroku jest od niego gorsza.

- Amelia, nie możesz być we wszystkim najlepsza - stwierdziła jedna z nich.

- Ale chce. Zobaczycie, kiedyś mi się uda, kiedyś będę lepsza niż on. Uda mi się - stwierdziła wpatrując się w ogień i wyobrażając sobie, że udaje jej się w końcu mu zaimponować.

***

Króciutko, wiem, ale tak miało być. Taki bardzo krótki przerywnik, który pokazuje jeden, malutki moment z życia matki Emily. Wiem także, że długo mnie nie było. Pisanie tego małego fragmentu zajęło mi sporo czasu nawet nie wiem dlaczego. Miałam okropnego lenia, miałam po nadrabiać wasze blogi, tego też nie udało mi się zrobić. Zła Xara, niedobra Xara.

Ale, postanawiam poprawę. Ciekawe ile mi z tego wyjdzie.

Z tego posta specjalnego nie jestem w stu procentach zadowolona, coś w nim nie halo. Jeśli zauważycie jakieś błędy to dajcie znać. Ja was pozdrawiam i do zobaczenia niebawem!