Rozdział szósty

Pierwszy września zbliżał się wielkimi krokami. Z każdym dniem dziewczyna coraz bardziej nie mogła doczekać się wyjazdu do szkoły. Minął już ponad miesiąc, odkąd przyjechała do profesora i zamieszkała razem z nim. W ciągu tego czasu ich relacje w ogóle się nie polepszyły. Emily często zastanawiała się, jak to będzie, kiedy rok szkolny się już rozpocznie, czy będzie potrafiła oddzielić swoje stosunki z „ojcem” od stosunków, jakie powinny występować pomiędzy uczennicą a nauczycielem.

Dzień wyjazdu w końcu przyszedł. Od samego rana brunetka pakowała swoje rzeczy potrzebne do szkoły. Książki, które kupiła wczoraj na Pokątnej, komplet ubrań, kociołki i tym podobne rzeczy. Wszystko wkładała starannie, dokładnie, miała dużo czasu, bo na nogach była od samego rana. Petera nie było w domu, Snape wysłał go, aby pozałatwiał jakieś sprawy i miał wrócić dopiero wieczorem. Emily mogła więc zejść spokojnie na dół, wziąć coś do zjedzenia i bez pośpiechu przyszykować się.

W salonie siedział jej ojciec, czytał jakąś książkę i chyba nie zauważył wejścia swojej córki do pokoju. Brunetka minęła go więc, weszła do kuchni, a potem, kiedy śniadanie miała już zrobione, zmierzała z powrotem w stronę schodów.

- Jak masz zamiar dojechać do Londynu? - Odezwał się profesor nie podnosząc wzroku.

Dziewczyna przystanęła, odwróciła głowę w jego kierunku.

- Chyba pojadę Błędnym Rycerzem. Będę musiała wyjechać wcześniej, aby zdążyć - stwierdziła.

Mężczyzna pokiwał głową, potem podniósł ją i spojrzał na dziewczynę, a następnie wrócił do książki. Emily uznała, że to koniec rozmowy, więc weszła po schodach na piętro, a potem zniknęła za drzwiami swojego pokoju.

Pokój, w ciągu tego czasu trochę się zmienił. Na początku dziewczyna starała się tu nic nie ruszać, ale w końcu doszła do wniosku, że skoro ma spędzić tu resztę wakacji, to chociaż niech jej otoczenie stanie się dla niej bardziej przyjazne. Na ścianach zawisły ruchome zdjęcia, kilka proporczyków Slytherinu, swoje miejsce znalazły również książki, a ubrania w całości zawitały do szafy. Teraz dziewczyna to wszystko ściągała, mając nadzieję, że więcej nie będzie musiała tutaj wracać.

Tuż przed godziną dziesiątą zeszła po schodach do przedpokoju targając za sobą swój kufer. Postawiła go przed drzwiami, zarzuciła torbę na ramie, w której miała tylko portfel, jakąś książkę oraz różdżkę i weszła do salonu. Profesor stał przy oknie i wyglądał przez nie jakby sprawdzał, czy nikogo znajomego nie ma na zewnątrz. Słysząc wchodzącą dziewczynę odwrócił się do niej przodem i założył ręce na klatce piersiowej przyjmując swoją zwykłą, bojową postawę.

- Będę szła - powiedziała dziewczyna patrząc profesorowi prosto w oczy.

Mężczyzna kiwnął głową, ale nic nie odpowiedział. Emily, nie wiedząc za bardzo czy stać i czekać aż coś powie, czy nie, wróciła do przedpokoju i wzięła swój bagaż.

- Emily - odezwał się w końcu profesor. - Mam nadzieję, że to, że mieszkałaś u mnie oraz, że jesteś moją „córką” - to słowo wypowiedział dość niechętnie - zostanie tajemnicą. Nie chce mieć jakiś głupich plotek na głowie, wystarczająco dużo mam własnych problemów.

Panna Waiss odwróciła się w jego stronę, kiwnęła pewnie głową i otworzyła drzwi. Nie wiedziała, czy ma mu podziękować, czy wyjść i się nawet nie żegnać. Zanim jednak zdążyła coś zrobić przejście do domu zamknęło się za nią z hukiem. Znowu była sama.

Powolnym krokiem ruszyła w stronę jednej z uliczek, dokładnie tej samej, skąd ostatnio przywoływała Błędnego Rycerza. Upewniając się, że nikt jej nie obserwuje, wyciągnęła różdżkę przed siebie, a magiczny pojazd pojawił się. Po wejściu do „autobusu” usiadła na jednym z krzeseł.

- Dokąd panienkę zawieść? - Zapytał mężczyzna, który zajmował się jej bagażem.

- Do Londynu - odpowiedziała dziewczyna.

Podróż minęła szybko, nie była jedyną osobą, która wybierała się do Londynu. Czas umilały jej rozmowy innych ludzi i ciekawe historie, które sobie opowiadali.

Na miejscu była za piętnaście jedenasta, miała więc chwilę czasu, aby dostać się na peron 9 i ¾. Na specjalny wózek położyła swoje rzeczy, a potem spokojnym krokiem skierowała się w stronę peronu dziewiątego i dziesiątego. Jak gdyby nigdy nic przeszła spokojnie przez barierkę trafiając na magiczną część King Cross. Miejsce to niespecjalnie różniło się od części niemagicznej, takie same szare ściany, identycznego koloru posadzka, nawet ławki były takie jak po drugiej stronie przejścia. Wielka, czarno-czerwona lokomotywa stała już rozgrzana przy peronie i była gotowa do pracy. Miała jednak jeszcze dziesięć minut do odjazdu. Dziewczyna ruszyła w stronę wejścia do wagonu, ale żeby się tam dostać musiała przepychać się przez ludzi. Był okropny tłok.

Emily wiedziała dokładnie gdzie ma iść. Od zawsze wraz z dziewczynami siedziała w czwartym wagonie w piątym przedziale. To był ich przedział i były bardzo niepocieszone, kiedy okazywało się, że ktoś go już wcześniej zajął. Waiss pełna nadziei, że przedział jest wolny albo zajęty przez którąś z dziewczyn weszła po schodkach do środka.

- Przepraszam, przepraszam - mówiła co rusz do kolejnej mijanej osoby.

W końcu dostała się na korytarzyk, a z niego prosto do przedziału. Na szczęście w środku była już Alice. Blondynka strasznie ucieszyła się na widok przyjaciółki. Wstała i przytuliła ją mocno do siebie, a potem ciągnąć za rękę posadziła na przeciwko siebie i nachyliła się. Emily nie wiedziała o co chodzi. Żadnego cześć, witaj czy czegokolwiek. Tylko ta cisza i tajemnicze zachowanie dziewczyny. Chcąc nie chcąc pochyliła się jednak, chciała dowiedzieć się o co chodzi.

- Nie zgadniesz, gdzie jest Liliana - powiedziała.

Głos miała jakiś dziwny. Niby szczęśliwy, ale z drugiej strony czuć było dziwne przygnębienie. Emily spojrzała na Alice czekając na więcej szczegółów, ale widząc, że dziewczyna nie odpowiada, tylko na coś czeka, teatralnie przewróciła oczami.

- No gdzie? - Zapytała.

- Z Anthonym - odpowiedziała blondynka prostując się i zarzucając dłonie na piersi.

Brunetka patrzyła się na nią przez chwilę tak, jakby niezrozumiała tego co przed chwilą usłyszała. Zamrugała kilkakrotnie oczami, zmarszczyła czoło i zaczęła zastanawiać się, czy zna jakiegoś Anthony'ego. Nikt jednak nie przychodził jej do głowy.

- Jaki Anthony? - Zapytała niepewnie.

- Ravenclaw, klasa siódma, mieliśmy z nimi zielarstwo, zaklęcia i astronomie. Nic ci to nie mówi? - zniecierpliwiona Alice spojrzała na Waiss wyczekująco.

A ją olśniło. Rzeczywiście był jakiś Anthony, taki wysoki, przystojny, czarnowłosy chłopak, który często zgrywał „wszystko wiedzącego pana”. Podobno był miły i mądry, ale jej nigdy nie udało się doświadczyć jego wspaniałości. Co innego jednak Liliana, której widocznie się spodobał.

- I Lili z nim jest? Gdzie? - Zapytała.

- W czwartym wagonie, przedział trzeci. Musiałam tamtędy przejść, bo tym wejściem nie dałam rady wejść i ich minęłam. Ale mnie chyba nie zauważyła. I wiesz co? - Zapytała pochylając się znowu. - Całowali się.

- Co robili? - Emily pochyliła się, ponieważ nie dosłyszała.

- No całowali!  

W pomieszczeniu zapadła niezręczna cisza. Przerwał ją odgłos ruszającej maszyny. Najpierw powoli oddalała się od peronu na King Cross i już po chwili jechała szybko przez pola. Dziewczyny w końcu spojrzały na siebie, Waiss kiwnęła delikatnie głową, a potem wstała i skierowała się w stronę wyjścia.

- Gdzie idziesz? - Zapytała Alice.

- Do niej, zapytam się czy przyjdzie do nas. Zaraz wrócę - mówiąc to, otworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz.

Pewnym krokiem szła korytarzem. Przeszła z wagonu piątego do czwartego, potem znalazła odpowiedni przedział i widząc dobrze bawiącą się Liliane, Anthony'ego oraz jego znajomych bez pukania weszła do środka.

- Ej, co jest!? - Zawołał jeden z chłopaków wstając do dziewczyny.

- Emily, co ty tu robisz? - Zapytała Lili wstając i uspokajając chłopaka.

- Przyszłam sprawdzić, czy tu jesteś. Martwiłyśmy się o ciebie. Nic nam nie powiedziałaś, że nie będziesz z nami siedzieć w przedziale  - odpowiedziała jej i oparła jedną dłoń o biodro, a drogą o framugę niezamkniętych drzwi.

- No tak jakoś wyszło. Znasz Anthony'ego? To Anthony, Mark, Matt...

- Znam ich przecież. Mieliśmy razem zajęcia - przerwała jej patrząc na nią wyczekująco. - Idziesz do nas?

- Nie, zostanę tutaj. A może ty zostaniesz? - Liliana zapytała uśmiechając się delikatnie.

- Nie, wracam do Alice. Spotkamy się w Hogwarcie w takim razie. Cześć - powiedziała, a potem wyszła.

Po chwili była z powrotem w swoim przedziale, usiadła na przeciw blondynki i zezłoszczona zaczęła wpatrywać się w okno. Chwilę milczały, ale Alice długo nie mogła wytrzymać i zaraz przysiadła się do Emily.

- No mów, co ci powiedziała? - Pogoniła ją.

- Stwierdziła, że nie powiedziała nam, bo tak jakoś wyszło. I proponowała mi nawet bym tam razem z nią została. A ten jeden z chłopaków? Naskoczył na mnie, bo do przedziału weszłam. Głupek - powiedziała patrząc na Alice. - Powiedz mi - zaczęła.

- No?

- Kiedy oni zaczęli ze sobą? W wakacje? Przecież była u ciebie? - Zapytała.

- Tak, ale tylko półtorej miesiąca. Potem wróciła do domu, a wtedy nie było z nią jakoś kontaktu ani nie odpisywała ani nic. Chyba wtedy się spotykali, w końcu on mieszka niedaleko. Ale nie sądziłam, że tak się będzie zachowywać. Nigdy bym nie pomyślała, że może nas o czymś nie poinformować - stwierdziła patrząc w sufit.

- No właśnie ja też - dodała cicho brunetka i spojrzała przez okno.

Podróż mijała powoli. Był to ich ostatni wspólny wyjazd do Hogwartu i strasznie było im przykro, że ich najlepsza przyjaciółka wybrała spędzanie czasu z jakimś chłopakiem niż z nimi. Zawsze ułożona, czasami złośliwa, ale dla nich kochana Liliana zrobiła coś, czego one się nie spodziewały. Emily w głębi serca czuła, że z tego wszystkiego nie wyjdzie nic dobrego. Oczywiście, bardzo kibicowała dziewczynie, cieszyła się jej szczęściem, ale trudno tak z dnia na dzień zaakceptować zmiany.

Krajobraz za oknem szybko się zmieniał. Minęli już pola i łąki, widzieli krowy i kilka jezior. Teraz przejeżdżali pomiędzy jakimiś górami, słońce powoli zachodziło. Było ciepło, przyjemnie, akurat na końcówkę lata. Zbliżała się pora dojazdu do Hogwartu, jeszcze jeden charakterystyczny most, a potem prosta droga do szkoły.

Alice ze znudzona rozglądała się po pomieszczeniu. Jazda ją strasznie nużyła i starała się znaleźć sobie jakieś zajęcie, aby nie zasnąć. Brunetka, widząc, że dziewczyna się tak rozgląda sama się rozejrzała.

- Widzisz coś ciekawego? - Zapytała.

Przeleciała wzrokiem po średniej wielkości pomieszczeniu. Obie siedziały na siedzeniach obitych w czerwoną skórę, ściany oraz stoliczek przy oknie wykonany był z drewna. Miejsce na walizki również, ale wzmocnione metalem. W drzwiach i ścianie od strony korytarza była szyba, przez którą można było obserwować co dzieje się na zewnątrz. Teraz jednak była ona zasłonięta czerwoną kotarą.

- Nie, nic szczególnego - odpowiedziała blondynka kładąc się na siedzenia.

Dziewczyna ściągnęła buty, zarzuciła nogi na ścianę i zaczęła nimi jeździć po niej patrząc się uporczywie w jeden punkt w suficie. Emily uśmiechnęła się pod nosem, a potem znów spojrzała przez szybę.

Zapadł zmrok i po pewnym czasie pociąg dojechał już na docelową stację. Kiedy tylko zatrzymał się i drzwi zostały otworzone, cała zgraja uczniów zaczęła pchać się w stronę wyjścia. Waiss przyglądała im się z środka przedziału, nie miała zamiaru pchać się razem z nimi, wolała poczekać. Kiedy ruch już zelżał, ona i Alice wyszły z przedziału i powolnym krokiem opuściły pociąg. Skierowały się w stronę magicznych pojazdów, które miały je zabrać do Hogwartu. Jak na złość żadnego nie było.

- Trzeba czekać -  powiedziała i rozejrzała się.

Nie były jedynymi, które nie miały zamiaru się z tymi wszystkimi dzieciakami pchać. Dołączyło do nich kilka osób z szóstego i siódmego roku, większość pogrążona była w rozmowie między sobą. Emily rozglądała się w poszukiwaniu Liliany.

- Widzisz ją? - Zapytała blondynka.

Waiss pokręciła przecząco głową. W tym samym czasie nadjechał pojazd, więc dziewczyny wsiadły do niego nie rozglądając się już dalej. Razem z nimi w środku siedziała jakaś Ślizgonka z szóstego roku i dwóch Puchonów. Emily pamiętała jak po raz pierwszy jechała tymi karocami do szkoły, nie mogła wyjść z podziwu, że to tak samo jedzie bez żadnego napędu. Dopiero potem dowiedziała się, że to jednak nie tak i ciągną je jakieś zwierzęta, ale mimo tylu lat nigdy ich nie widziała.

Nie trwało to długo, aż dojechali do szkoły. Hogwart nocą był przepiękny. Było już ciemno, więc w oknach paliły się światła co dawało cudowny efekt. Miejsce to wyglądało tak tajemniczo i magicznie, zatrzymywało dech w piersiach. Można było stać i zachwycać się godzinami. Nie tylko Emily patrzyła na to wszystko z podziwem, większość ludzi przyglądała się szkolnym murom w ciszy. Pojazd zatrzymał się tuż przed schodami, młodzi ludzie weszli po nich, a potem prosto do środka, do głównego holu.

A tu panował istny rozgardiasz. Duchy witały uczniów radośnie, Krwawy Baron straszył jakieś drugoklasistki, a Szara Dama patrzyła na to wszystko gdzieś z daleka, co jakiś czas uciekając przed wzrokiem uczniów. Emily powitała Sir Nicholasa, który kłaniał się wszystkim uczniom, a potem w towarzystwie Ślizgonów weszła do Wielkiej Sali.

Jak zwykle było tu naprawdę pięknie. Sufit pokryty był gwiaździstym niebem, nie zapowiadało się na żadną burzę. Uczniowie siedzieli jeszcze przy pustych stołach, rozmawiali między sobą opowiadając sobie swoje przeżycia z wakacji. Waiss od razu udzieliła się ta atmosfera, radośnie podeszła do stołu Slytherinu i usiadła na swoim miejscu.

- Cześć Draco, witaj Blaise - przywitała chłopaków delikatnym uśmiechem kompletnie olewając Pansy, która siedziała zaraz obok, następnie zwracając się do dziewczyny po swojej prawej stronie zapytała ją. - Witaj Elise, widziałaś może Lili?

Elise była to dziewczyna z jej dormitorium, chodziły wspólnie na zajęcia i, mimo że za sobą specjalnie nie przepadały, to utrzymywały w miarę przyjazne stosunki.

- Tak, właśnie idzie - powiedziała dziewczyna, kiwając głową w stronę wejścia.

Liliana weszła do Wielkiej Sali w ostatniej chwili, zasiadła przy stole mrukając coś niezrozumiałego do dziewczyn. Nie bardzo mogły rozmawiać, ponieważ wszystko się rozpoczęło, tak więc z pytaniami Alice i Emily musiały poczekać do końca uroczystości.

Jedna z nich jednak nie wytrzymała, jak zwykle dla blondynki ciekawość była ważniejsza i mimo przemowy dyrektora nachyliła się nad Lili.

- Gdzieś ty była? - Zapytała po cichu od razu prostując się.

- Chciałbym również powitać - kontynuował dalej dyrektor. - Naszego nowego profesora, profesora Slughorn'a, który zgodził się objąć stanowisko nauczyciela Eliksirów!

- Co? - Zapytała Emily.

Spojrzała po wszystkich uczniach, większość była bardzo zaskoczona, najbardziej zdezorientowani byli Ślizgoni, dla nich oznaczało to, że ich opiekun, profesor Snape nie będzie już uczyć tego przedmiotu.

- Co z Snapem? - Zapytała Pansy patrząc na Draco.

- Tym samym, profesor Snape obejmuje stanowisko nauczyciela Obrony przed Czarną Magią - dokończył Dumbledore.

Wielka sala podzieliła się na dwa głosy. Okrzyki radości od strony stołu Ślizgonów, wiedzieli oni od dawna, że profesor o tym marzył oraz na jęk ze strony Gryffindoru. Ci byli kompletnie zawiedzeni.

Emily nie była już skupiona na przemówieniu dyrektora, nawet nie zaważyła kiedy posiłek pojawił się na stole i wszyscy zabrali się za jego konsumpcje. Nie zarejestrowała także rozmowy Alice i Liliany. Wpatrywała się w profesora Snape'a zastanawiając się od kiedy o tym wiedział i dlaczego nic jej nie powiedział.

- Ej, Emily? Żyjesz? - Zapytała Lili delikatnie potrząsając jej ramie.

- Tak, tak. Zamyśliłam się - powiedziała.

- Widać, pewnie nie słuchałaś naszej rozmowy i genialnych wymówek Lili dotyczących Anthony'ego - powiedziała blondynka z dziwnym przekąsem.

- Oj przestań Alice, czy zawsze jak coś nie jest tak, jak sobie to wymyśliłaś, to musisz być taka nie miła? - Zapytała brunetka.

- To nie ja zostawiam swoje przyjaciółki dla chłopaka - odpowiedziała jej naburmuszona panna Walker i zajęła się swoim kawałkiem kurczaka.

Rozmowa została zakończona, Wiass wiedziała już, że czeka ich ciężki wieczór, bo dziewczyny najprawdopodobniej obraziły się na siebie. Nie wiedząc do kogo ma się odezwać zabrała się za jedzenie, a potem zwróciła w stronę Elise. Nie będzie przecież siedzieć sama w ciszy.

Uczta wkrótce zakończyła się. Uczniowie zaczęli zbierać się do wyjścia, większość profesorów opuściło już salę, tylko prefekci naczelni pilnowali porządku. Do Emily podszedł prefekt z Slytherinu i ściszonym głosem poprosił ją na bok.

- Profesor Snape prosił, abyś przyszła do jego gabinetu Waiss. Teraz - powiedział, a następnie wrócił do swoich obowiązków.

Zdziwiona brunetka pokiwała głową i opuściła salę, wraz z innymi Ślizgonam i skierowała się w stronę lochów, ale nie poszła z nimi do pokoju wspólnego tylko skręciła w korytarz prowadzący do gabinetu jej ojca.

***

Rozdział szósty napisany. Mam nadzieję, że długością rekompensuje wam długość poprzedniej części. Bardzo dziękuje również za 5 400 odwiedzin, to dla mnie naprawdę bardzo dużo. Ciesze się, że wpadacie, czytacie, komentujecie i chociaż niektórym się podoba. 

Standardowo, jeśli widzicie jakieś błędy to dajcie znać, na pewno poprawię. Pozdrawiam was serdecznie, miłego czytania ;)